My dzieci z dworca ZOO recenzja

Książka, o której dzisiaj mowa przeleżała w moim domu ładnych parę lat. Potrafiłam przerzucać ją z szaf do pudeł, wynosić na strych, mówiąc sobie, że to nie jest lektura dla mnie. Założyłam z góry, że mi się nie spodoba. Co może być fajnego w czytaniu o tym, że ktoś się stacza i leci wciąż tylko w dół? Co może być fajnego w tym, że ktoś strzela sobie w żyłę, żeby się unieść. Właśnie, unieść, ale jak? Po kilku latach trafiłam na "My, dzieci z dworca Zoo" zupełnie przypadkiem. Przy drobnym remoncie przerzucałam kolejne pudła z różnymi starociami, które niepotrzebnie walały się po domu. Kiedy zobaczyłam okładkę, stwierdziłam, że to właśnie jest czas.

"My dzieci z dworca zoo" czytałam w taki sposób, że nie czułam, że czytam. Czułam, jakby ktoś opowiadał mi tę historię. Czasami łapałam się za głowę, innym razem płakałam z główną bohaterką, przeklinając los, jaki ją spotkał. Z biegiem czasu, a raczej z biegiem stron całkowicie zapominałam, że moja bohaterka jest nadal tylko dzieckiem. Problemy, które ją dotknęły, były jednymi z tych, z którymi żadne dziecko nie powinno nigdy w życiu się zmierzyć.
Mimo, że w pewnym sensie Christiane sama wybrała taką drogę, nie można jej całkowicie tego zarzucić. To właśnie przeprowadzka z małej wsi do wielkiego miasta spowodowała, że dziewczynka czuła się zagubiona, pozostawiona sama sobie. Christiane wsiąkła w towarzystwo, które piło na umór, ćpało i paliło papierosy, a nawet haszysz. Sama zaczęła robić to już nawet w wieku dwunastu lat. Poznając historię Christiane miałam wrażenie, że straciła ona jedne z najcenniejszych lat swojego życia. Ta młoda kobieta nie miała tak naprawdę żadnego dzieciństwa. Od samego początku myślała tylko o tym, w jaki sposób sobie władować, gdzie i za co. Kiedy Christiane wraz z przyjaciółmi zmieniła kaliber i przerzuciła się na heroinę, jej świat zmienił się o całe sto osiemdziesiąt stopni. Nie był to już moment, w którym było śmiesznie, w którym panowała nad sytuacją, co do końca historii wciąż sobie wmawiała. Nie można zarzucić jej, że całkowicie się poddała, że nie walczyła. Próbowała. Ale co z tego jak wszystkie próby spełzały na niczym. Christiane brakowało zdecydowanie oparcia i motywacji do tego, aby zerwać z nałogiem. Mimo prób i kilkakrotnego przechodzenia na odwyk Christiane wciąż wracała na dworzec i za każdym razem wmawiała sobie "Ten jeden ostatni raz. Przecież nie jestem uzależniona". Moim zdaniem zdecydowanie zabrakło tutaj jakiejś odpowiedniej instytucji, bez wyłudzania pieniędzy i mydlenia ludziom oczu. Uważam, że jeśli matka Christiane zdecydowałaby się wcześniej na zmianę otoczenia, mogłoby to na pewno wpłynąć na dziewczynkę. Nie wyobrażam sobie momentu, w którym trzynastoletnie dziecko idzie na ulicę czy też dworzec, żeby zarabiać poprzez prostytucję. Przypadek Christiane pokazuje, co uzależnienie może zrobić z człowieka, ile ludzi zginęło poprzez dostosowywanie się do chwilowo istniejącego trendu. Nie dajmy się porwać chwili, ponieważ potem już nigdy nie będziemy chcieli wyjść na powierzchnię.