Błękitna miłość recenzja

Dzisiejszy post będzie o tym jak przez kilkanaście dni żyłam w niepewności o moje zdrowie psychiczne. "Zrecenzuję" książkę, która jak dla mnie, nigdy nie powinna zostać wydana, a zrecenzuję mianowicie Błękitną miłość autorstwa brytyjskiej pisarki, S.C. Ransom.

Tej powieści, na całe szczęście nie kupiłam. Dostałam ją w prezencie na gwiazdkę od chrzestnej zeszłego roku. Z przykrością, jednak muszę stwierdzić, że jest to najgorszy książkowy prezent jaki kiedykolwiek dostałam. Zacznijmy, jednak od początku.

Błękitna miłość ma fabułę tak prostą, jak konstrukcja cepa. Jest sobie dziewczyna, popularna, lubiana, mająca swoją paczkę przyjaciół, w której jest chłopak, o którym zawsze marzyła, a mianowicie Robb. Jak się później okazuje, obydwoje mają się ku sobie. Niestety dziwnym trafem, dziewczyna znajduje niedaleko dróżki bransoletkę, którą zabiera ze sobą, a która po wyjaśnieniu z policjantem, nie jest w ogóle wartościowa. W niewyjaśnionych okolicznościach zaczyna widywać przystojnego chłopaka, którego widzi tylko ona sama. Po krótkim czasie zakochuje się w nim i odkrywa straszną prawdę o jego naturze.

Naprawdę, ja nie wiem jakim cudem ukończyłam czytanie tej powieści. Była dla mnie to tak bolesna i niekończąca się męka, że z każdym kolejnym przeczytanym zdaniem, coraz bardziej traciłam wiarę we współczesną literaturę młodzieżową. Chyba tak głupiej, pustej i bez żadnych ważnych wartości, książki jeszcze nie czytałam. Rozumiem, że nie każda powieść musi nieść ze sobą jakieś mądre przesłanie, jednak Błękitna miłość ma, wręcz odwrotny skutek. Nie dziwię się, że w młodych głowach się przestawia, skoro czytają takie bzdury. Według pani Ransom prawdziwa miłość polega na względach czysto fizycznych. Uważnie czytałam książkę i nie znalazłam nawet jednego zdania, mówiącego o tym, że np. ten chłopak kocha tam tą dziewczynę za to, że jest niezwykle czuła. Proszę was. Przez 330 stron z niedowierzaniem przeglądałam kartki, gdzie było tylko "Kocham go najbardziej na świecie. On jest tak nieziemsko przystojny". Po każdym takim zdaniu ręce mi opadały.


Po za tym główna bohaterka była tak nieziemsko głupia i naiwna, że po prostu momentami miałam ochotę rzucić książką o ziemie.
Pierwsza sprawa: Jak można zakochać się NA DODATEK w duchu po zaledwie kilku widzeniach w lustrze?! No ludzie, kurwa mać, jak tak w ogóle można... (przepraszam) Normalna reakcja człowieka z pewnością wyglądałaby o wiele inaczej.
Druga sprawa: Kto uwierzyłby jakiemuś obcemu duchowi po jednej rozmowie i dał sobie zabrać wszystkie wspomnienia?!... Ta sytuacja mnie już totalnie rozwaliła.

Po za tymi wieloma absurdami, książka i tak nie satysfakcjonuje czytelnika dobrą rozrywką. Jest niezwykle nudna i aż do bólu przewidywalna. Autorka nawet nie pokusiła się, aby nieco urozmaicić ten ciągle powtarzający się schemat.

Jak dla mnie ta książka to istna czytelnika katastrofa. Kompletnie nikomu nie polecam, gdyż uwierzcie mi nie warto tracić na nią siły i nerwów. Jest to nie tylko najgorszy paranormal jaki kiedykolwiek czytałam, ale też jedna z najgorszych powieści z jakimi dane było mi się spotkać. Strzeżcie się.