Blaga recenzja

"Blaga" Kingi Wójcik to książka, która nie tyle się czyta, co pochłania – albo raczej to ona pochłania czytelnika. Wciąga w swoją mroczną, łódzką rzeczywistość niczym niepokojąca mgła snująca się ulicami miasta. Nie ma ucieczki – musisz iść z Leną Rudnicką tam, gdzie prowadzi śledztwo.

Zaginięcia dzieci. Tajemnice rodzin. Miasto pełne sekretów i zła czającego się za rogiem. Każde słowo tej historii to jak uderzenie zegara w opuszczonym budynku – wiesz, że czas ucieka, a odpowiedzi nadal brak. Wójcik nie rzuca nam gotowych rozwiązań, nie karmi przewidywalnymi zwrotami akcji. Zamiast tego serwuje literacką łamigłówkę, która sprawia, że głowisz się nad każdym detalem, próbując znaleźć brakujący element układanki.

Lena Rudnicka to bohaterka, której nie da się zaszufladkować. Razem z nią przeżywasz frustrację, gniew, ale i te ciche chwile, gdy przeszłość skrada się jak cień i wbija pazury w serce. Jej relacja z Wolskim to jak taniec na linie nad przepaścią – pełna napięcia, niedopowiedzeń i emocji, których nie da się ujarzmić.

"Blaga" to jednak coś więcej niż kryminał. To przypomnienie, jak cienka jest granica między normalnością a otchłanią. Każdy z nas nosi w sobie tajemnice, a Kinga Wójcik zdaje się pytać: co by było, gdyby te sekrety wypłynęły na światło dzienne?

Kiedy policja odkrywa sekrety rodzin zaginionych dzieci, nie ma tu miejsca na ulgę. Każda tajemnica, która wychodzi na jaw, ciąży jeszcze bardziej. Wójcik pokazuje, że zło rzadko jest przypadkowe, a porywacz, choć potworny, nie działa w próżni. Każdy szczegół – od niedopowiedzianych rozmów po drobne gesty – składa się na mozaikę, której obraz staje się wyraźny dopiero w ostatnich stronach.

Ale uważaj, bo autorka jest mistrzynią manipulacji. Kiedy już wydaje ci się, że wiesz, dokąd zmierza fabuła, rzuca cię w zupełnie innym kierunku. To jak gra w szachy z przeciwnikiem, który zawsze jest o kilka ruchów przed tobą. I choć masz ochotę rzucić książkę w kąt z frustracji, nie możesz. Bo musisz wiedzieć. Musisz znaleźć odpowiedź.

Śledztwo Leny to nie tylko pogoń za porywaczem, ale i walka o siebie. Wójcik subtelnie, ale konsekwentnie buduje obraz kobiety, która zmaga się z demonami przeszłości, a jednocześnie nie traci tego, co najważniejsze: determinacji, by walczyć o prawdę, nawet jeśli ta prawda jest brudna, bolesna i przerażająca.

A finał? Finał to cios. Moment, w którym zamykasz książkę, ale świat w niej stworzony nadal pulsuje w twojej głowie. Kinga Wójcik nie daje prostych odpowiedzi, ale daje coś więcej – powieść, która na długo zostanie w pamięci. To kryminał, który nie tylko wciąga, ale zmusza, byś spojrzała głębiej. W ludzi. W miasto. W siebie.

Ostrzegam: jeśli sięgniesz po tę książkę, nie zapomnisz jej szybko. To nie jest historia, którą zostawia się na półce. Ona zostaje z tobą. W głowie. W sercu. W cieniu każdego zaginionego dziecka.