Dzień bez teleranka. Jak się żyło w stanie wojennym recenzja

Dziwna to była czołówka. Piszę oczywiście o czołówce Teleranka, programu telewizyjnego nadawanego dla dzieci zawsze w niedzielę, przeważnie o 9.00 rano. Nadawanego od 1972 roku, a więc w czasach PRL-u. Wiem, że są tu osoby, które dobrze pamiętają te kilkanaście sekund. Dźwięk zegara, trochę jak z filmu grozy, kukułka, która jakby poganiała biegnącego koguta, by ten zdążył punktualnie wydać z siebie dźwięk: kukuryku!!!

Jednak 13 grudnia 1981 roku dzieci nie obejrzały Teleranka. Na ekranach pojawiło się tylko tzw. śnieżenie, jakby antena nie łapała sygnału. Dla nich brak ulubionego programu było czymś przykrym i niezbyt zrozumiałym. Dla wszystkich oznaczało stan wojenny wprowadzony na terenie Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Mogę powiedzieć tylko tyle, że nie zanotowałem w swojej pamięci braku niedzielnej, porannej audycji. Jedno pamiętam, że w tym dniu wracałem z rodzicami z Chotomowa do Warszawy i na Żeraniu stały czołgi, stali żołnierze z karabinami, a koło nich paliło się w koksownikach. Tyle pamiętam, nic więcej. Dlatego też z chęcią sięgnąłem po książkę Dzień bez Teleranka. Jak się żyło w stanie wojennym autorstwa Anny Mieszczanek. Autorka dobrze pamięta tamte czasy, ponieważ jak dziennikarka, została wyrzucona z pracy i musiała imać się innych profesji takich jak sprzedawanie warzyw. Dopiero po tzw. weryfikacji dziennikarzy mogła podjąć pracę jako sekretarka w Studiu Filmowym im. Karola Irzykowskiego. Jej sukcesem była możliwość reżyserowania filmu razem z Krzysztofem Krauzem jako II reżyser. Pani Anna przekazała czytelnikom ogromną wiedzę o tym czasie, częściowo znaną przeze mnie, ale też fakty, które czasem ciężko było mi złożyć w całość. Nie oznacza to, że książka jest słaba, bądź źle napisana. Poznajemy w niej wiele ciekawych postaci, nie tylko tych znanych jak: Lech Wałęsa, Wojciech Jaruzelski, czy tych zdecydowanie mniej, albo w ogóle. Autorka przenosi nas w różne miejsca Polski. Znajdujemy się na warszawskim Żoliborzu, w okolicach Płocka, w Gdańsku, czy przeżywamy śmierć górników w Kopalni "Wujek" (i nie tylko w tym miejscu). Maszerujemy w wielotysięcznym pochodzie na pogrzeb Grzegorza Przemyka, zamordowanego przez milicjantów. Nie możemy uwierzyć, że ks. Jerzy Popiełuszko zostaje brutalnie zamordowany. O tym właśnie jest ta lektura. Ale też o zwykłych ludziach, którzy musieli żyć w tych okropnych czasach.

Czego mi zabrakło? Pewnie wypowiedzi... takich ludzi jak ja. Dzieci, które cierpiały głód albo ich rodziców zamykano w więzieniach. Jak one to przeżywały i czy jeszcze coś pamiętają. Ja jeszcze pamiętam kartki na żywność! Gdzieś jeszcze mam schowaną, no i stare banknoty.

Książka została otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.