Jakby jutra nie było recenzja

Cóż napisać, gdy w zasadzie słów brakuje?! Powieść trzymająca w napięciu do ostatniej kropki, demaskująca życie we wszystkich jego odsłonach. Niewątpliwie jest to historia o podróży. Realizacja tego motywu jest jednak niezwykle złożona. Kreacji toposu wędrówki w literaturze mamy wiele i początkowo może się wydawać, że powieść ta to właśnie taki filozoficzny traktat o ludziach w drodze. Jednak po momencie przełamania, optyka postrzegania relacji bohaterów zmienia się diametralnie. Przy czym sam moment kulminacyjny, zależny jest od osobistych doświadczeń czytelnika. Jest to nadal historia o podróży, ale tej, która odbywa się równolegle na wielu płaszczyznach. Jest to przede wszystkim opowieść o towarzyszeniu w tej najtrudniejszej z dróg. Historia pewnego naszyjnika i spotkania sprzed lat stanowi nie tylko doskonały pretekst do współczesnej "misji" dwojga bohaterów, ale jest też jakby odpowiedzią na ich pytania. On jest po przejściach, ona z bagażem doświadczeń... oboje na rozdrożu. Pragną tego samego- bliskości i spełnienia. Chcą kochać i być kochanymi. To właśnie z tej nadrzędnej zasady czynią swoją filozofię życiową. Chcą żyć jakby jutro nie miało nadejść, jednocześnie zachłannie pragnąc każdego świtu. Przypadkowe spotkanie bohaterów jest początkiem ich własnej historii, której koniec- wszelkimi mocami- starają się od siebie odsunąć. Powieść ta to napisane z wielkim wyczuciem i zrozumieniem problemu "studium przypadku", nieco złagodzone wątkami obyczajowymi. Pierwszoosobowa narracja, prowadzona z perspektywy i kobiety i mężczyzny pozwala ukazać złożoność poruszanych problemów i niejednokrotnie odmienny punt wodzenia. Autor trafnie określa i definiuje mechanizmy działania człowieka "w kryzysie", który postawiony został w obliczu konkretnych życiowych sytuacji. To także- może nie romantyczna, ale na pewno- autentyczna opowieść o miłości. Takiej miłości, która zwyczajna, a jednak zupełnie inna, trwa nieprzerwanie i zawsze. Powieść idealnie realizuje założenie, że "wszystko ma swój czas". Książka ta dowodzi, że ludzkie życie samo potrafi eskalować napięcie godne najlepszej powieści grozy. W moim odczuciu powieść trudna i wymagająca, ale niezwykle wartościowa.