Beach read. Wakacyjny romans recenzja

"Ty nauczysz mnie śpiewać tak, jakby nikt nie słuchał, tańczyć tak, jakby nikt nie patrzył i kochać tak, jakby nikt mnie nigdy nie zranił."
~~~
Wakacyjne romanse od dawien dawna uwielbiam. Nie było nigdy takiego lata, w którym nie przeczytałam co najmniej jednej powieści z wątkiem miłosnej. Uważam, że wakacje są na to najlepszą porą. "Beach read" przez ogromną ilość osób została uznana za właśnie taką książkę. Czy ja także podzielam tę opinię?
Główna bohaterka książki, January Andrews, to autorka powieści romantycznych. Jej prace zawsze kończą się szczęśliwie, jednak ona sama odczuwa dużą pustkę. Powoli przestaje wierzyć w pozytywne zakończenia. Pewnego dnia jednak natrafia na Augustusa Everetta, znanego ze swoich poważnych powieści pisarza, który zdaje się w ogóle nie znać definicji "happy endu. Jednak para już wcześniej się poznała, kiedy to wspólnie studiowali. Gus sprawiał wtedy wrażenie wrogo nastawionego do kobiety. Teraz jednak oboje będą musieli zmierzyć się z przeszłością i zaakceptować fakt, że zostaną sąsiadami.
Brzmi jak idealny scenariusz na wakacyjną książkę? Tak, ja też tak myślałam. Książka w książce jest zawsze ciekawym motywem, więc umieszczenie dwóch pisarzy przemawiało pozytywnie za tym tytułem. Mamy tu także wątek ewoluowania relacji od wrogów do kogoś bliższego. Co jednak poszło nie tak? Bohaterowie, którzy byli na tyle nijacy, że nawet nie chciało się czytać o tym co się u nich dzieje, a to bardzo zły sygnał. Główna bohaterka mnie denerwowała i mam wrażenie, że to jej kompan nieco ratował ich sytuację. Niestety to jednak nie wystarczyło. Sama fabuła też została przedstawiona w tak nudny sposób, załapałam się na przysypianiu podczas pytania, co praktycznie nigdy mi się nie zdarza, a przynajmniej nie po niecałym rozdziale, jak w przypadku tej książki. Potencjał był ogromny, bo główne wątki naprawdę zrobiłyby robotę. To nadmiar niepotrzebnych opisów i dialogów, a także nie wnoszących nic do fabuły sytuacji sprawił, że książka na ponad 400 stron, według mnie mogła spokojnie zmieścić się na maksimum 200. Jest to jednak zbyt duży przeskok, by ocenić całość pozytywnie. Musiałam czytać tą książkę na raty, po 2-4 rozdziały i przerywać innymi książkami, bo inaczej nigdy pewnie nie przeczytała do końca. Nie oceniam jej jednak w pełni negatywnie, bo rozumiem dlaczego inni mogą ją uznać za dobrą. Niestety ja nie należy do grona tych osób, a szkoda, bo myślałam, że mi się spodoba.