Umarli nie wracają recenzja

Zbierałem się do tej historii i zbierałem. Może chciałem uciec od obrazów, tkwiących gdzieś w mojej pamięci po debiutanckiej powieści autora „Potępiona”, która swego czasu z głośnym dźwiękiem wylądowała na półkach czytelników. A może bałem się, że moje wówczas pozytywne emocje zostaną nadszarpnięte przez kolejną powieść? Kiedy jednak zobaczyłem okładkę, poczułem ulgę. Tak wiem, to tylko jedna strona medalu, ale w tamtej chwili, mimo że nadal nie odważyłem się spojrzeć na zarys fabuły, czułem się spokojniejszy. Będzie dobrze – pomyślałem, po czym książka wylądowała na nieśmiertelnej półce poczekalni.

Dzisiaj, będąc już po lekturze wszystko jest dla mnie jasne. Historia wydaje się być przejrzysta. Początkowe wydarzenia podobnie jak sam tytuł pobudzają do tworzenia wstępnych założeń i w sumie wszystko trzyma się założonej koncepcji. Po jakimś czasie klimat zaczynały burzyć krótkie rozdziały, które zwykle kończyły się w najmniej odpowiednim momencie. Na początku historii było to zrozumiałe, bo wraz z nimi zmieniały się punkty widzenia „kamer” przedstawiające wydarzenia (czasem te same) z perspektywy nie związanych ze sobą bohaterów.

Bardzo lubię tego rodzaju kadry, bo pozwalają mi śledzić sytuację z większej odległości. Niemniej jednak, zdarzało się też, że autor świetnie budował napięcie, prowadził mnie ostrożnie w coraz bardziej złowrogim otoczeniu i gdy już miało dojść do punktu kulminacyjnego, gdy już prawie byłem w ogródku, witałem się z gąską… Kończył rozdział. Przechodził do innego, ściśle niezwiązanego wątku przez co czułem się jak podczas przerywanego stosunku. Znowu? I tak jak na początku znosiłem to dzielnie, tak po pewnym czasie zaczynało mnie to po prostu drażnić.

Sama historia? Mała miejscowość z tajemnicą ciągnącą się przez lata. Małżeństwo, które próbuje odnaleźć spokój po ciężkich wydarzeniach i duchy… te najtrudniejsze, duchy własnej przeszłości. Aaa i oczywiście drobny wątek z metalową muzyką w tle! Przepis doskonały, wykonanie? Cóż, tak jak znowu lekko czytało mi się tę uplecioną przez autora historię, tak tym razem ta lekkość odbiła się na jedynie drobnym muśnięciu moimi emocjami. Nie było większych ochów, achów mimo to…

„Umarli nie wracają” to dobra opowieść. To horror, w którym znajdziemy kilka krwistych scen, ból, tajemnicę sięgającą po krainę umarłych i nadzieję. Gdzieś tam jednak z tyłu głowy mam w pamięci wspomniany wcześniej pierwszy tytuł autora (Potępiona), o którym nie chciałbym zapomnieć i niestety na jego tle, ta opowieść wypada nieco bardziej blado.

To tyle, pozostaje mi tylko trwać w nadziei, że spotkam się z autorem przy kolejnej historii i rozwiejemy wszelkie trapiące mnie wątpliwości.