Umarli nie wracają recenzja

Bartłomiej Fitas "Umarli nie wracają".

"Potępiona" autora zrobiła na mnie mega wrażenie, dlatego jak tylko dostałam informację o kolejnej książce, napaliłam się strasznie.

"Umarli nie wracają" to powieść pełna zwrotów akcji, niespodziewanych decyzji, przeklętej przeszłości, niepewnej teraźniejszości, bólu, cierpienia, smutku i śmierci. A także totalnego obłędu.

Sławek z żoną Darią przeprowadzają się do małej mieściny, w której wychowywał się mężczyzna. Przeprowadzają się dwa miesiące po śmierci syna. Artur miał raka, choroba go zniszczyła i nie dała szans na powrót do zdrowia. Małżeństwo chcąc uporać się z żałobą postanawia zmienić wszystko. Chcąc rozpocząć nowy rozdział nic nie idzie po ich myśli. Kłopoty zapoczątkowuje pojawienie się staruszki. I pytanie... czy chcą odzyskać syna? Pomimo sceptycznego podejścia do tych spraw, Sławek potwierdza. Nie zdaje sobie sprawy, ile szkód zostanie wyrządzonych w tym spokojnym do tej pory miasteczku.

Zaczynają ginąć chłopcy w wieku nastoletnim. Później młodzi mężczyźni i starcy. Giną straszną śmiercią, choć można by rzecz, że ból jest tylko chwilowy. Właściwie wszystko trwa sekundy. I odpowiada za to świecący człowiek. Artur... czy to możliwe, że wrócił z grobu? Jeśli wrócił, to posiada tylko ciało chłopaka. Osobowość jednak ma dmeoniczną. Pragnie śmierci. Pragnie zabijać.

Kawał dobrej roboty, naprawdę. Nie mamy tu do czynienia z pospolitym schematem duchów. Wręcz przeciwnie. To coś nowego. Fajnego, wyrazistego. Wciągnęła mnie ta historia i razem ze Sławkiem próbowałam dopasować elementy układanki. Owszem, sporo się domysliłam, ale nie zadziałało to na niekorzyść. Ucieszyłam się, gdy odgadłam jakąś tajemnicę. Czyta się szybko, przyjemnie (pomijając krwawe fragmenty oczywiście). Jestem zafascynowana tym, jak autor kreuje świat łącząc w nim paranormalne aspekty. Tu nie ma nudy. Poznajemy wielu bohaterów i ich punkt widzenia. To duży plus. Wszystko zgrabnie połączone, nie da się czegoś ominąć, nie da się pogubić. Właściwie nie mam do czego się przyczepić. No może do samej końcówki... jak dla mnie zbyt proste rozwiązanie, ale sam pomysł doceniam.

Podsumowując. Polecam, oczywiście! I czekam na kolejną powieść. Autor zapisał się w mojej osobistej czołówce tych najlepszych, a to nie lada wyzwanie u mnie 😉