Nie możesz mnie pocałować recenzja

Od ilu stron, wg Was, książka zasługuje już na miano cegiełki? Ja przeważnie czytam książki, które mają tak do 400 stron i to jest ok, powyżej to już grubasek :P „Nie możesz mnie pocałować”przeraził mnie swoimi gabarytami. Bałam się, żeby te 525 stron, nie okazało się nudną historią… jak myślicie? Jak było?

Książkę Carian Cole przeczytałam już jakiś czas temu, ale nie mogłam zebrać się do napisania kilku słów o niej. I teraz jak to wszystko analizuje to stwierdzam, że sięgnięcie po nią od razu po przeczytaniu „Credence” to był błąd, bowiem historia Penelope Douglas była dla mnie tak emocjonująca, że gdy zaczęłam czytać spokojniejszą historię, były momenty, że po prostu nie chciało mi się tego czytać. I tu nie chodzi o to, że „Nie możesz nie pocałować” było złe, bo sam pomysł na fabułę był naprawdę fajny, a cała historia rozgrywała się baaardzo powoli. I choć lubię slow burn, to tak jak pisałam wcześniej, po „Credence” było to zdecydowanie za „slow” i trochę mnie nudziło.

Między głównymi bohaterami jest spora różnica wieku, co mnie osobiście nie przeszkadzało. Lubię takie wątki. Jednakże ciągłe podkreślanie tego ( na przestrzeni całej książki) było trochę irytujące. Za to na ogromny plus zasługuje kreacja obojga bohaterów. Postać Skyler pomimo młodego wieku, przeżyła więcej niż co niejedna dorosła osoba i wstawki o tym jak żyje, dosłownie łapały mnie za serce. Byłam zszokowana i pierwszy raz spotkałam się z taka ilością tragedii w tak młodym wieku. Z kolei Lucky… no w nim to sama bym się zatraciła. Dosłownie mężczyzna ideał, który nie dość, że przystojny i z tatuażami, to pomocny, opiekuńczy i taki…. męski :D

Nie dziwie się, że niektórzy porównują tę historię do popularnego w ostatnim czasie filmu „Purpurowe serca”, bowiem w książce jak i w filmie mamy motyw udawanego małżeństwa, zawartego w celu dostania darmowej opieki zdrowotnej. I choć wszystko miało być na niby, z czasem przerodzi się w to coś więcej.

Podsumowując, książka jest naprawdę warta przeczytania. Może bardziej by mi się podobała gdybym sięgnęła po nią w późniejszym terminie. A tak, to niestety trochę mi się dłużyła i trochę była za słodka. Pomimo wszystko polecam, bo widziałam naprawdę sporo zachwytów. No i styl pisania autorki jest naprawdę przyjemny, więc nie odczuwa się tak sporej ilości stron.