Zły recenzja

Czuję ogromny smutek, że ktoś kto tak bardzo kochał Warszawę, kto tak pięknie o niej napisał musiał ją zostawić po to by nigdy już do niej nie wrócić. Zastanawiam się czasem czy gdyby nie przedwczesna śmierć pisarza, odwiedziłby w końcu Polskę? 2020 był rokiem Tyrmanda.

Warszawa Złego oddycha pełną gębą. W końcu może zajmować się paserstwem, chamstwem koników i robotników, większymi lub mniejszymi przekrętami. Może już mordować w kontekście zupełnie nie wyzwoleńczo-wojennym. Może robić wszystkie rzeczy których podczas wojny robić nie wypadało. Podczas wojny wszystko musiało mieć jakiś sens, miało być bohaterskie, każda chwila musiała czemuś służyć, nie można było zmarnować jednego oddechu. Ale przede wszystkim powojenna Warszawa może w końcu cieszyć się z życia. Tak zupełnie bez powodu.

-..chłopcy i dziewczęta obejmowali oburącz wysoko uniesione kolana i demonstrowali tak olśniewające i nieoczekiwane kolory pasiastych skarpetek, że sama radość biła od ich kończyn…młodziutkie twarze płonęły jaskrawą, intensywną radością chwili..

Włóczenie się po mieście jest legalną i pożądaną rozrywką. Nie trzeba już iść po coś, w jakimś celu.

-Flanowanie. Wiecie co to znaczy?

-To co w tej chwili robimy-rzekł Halski kładąc ręce w kieszenie-nazywa się flanowaniem.

-Uhm-przytaknęła Marta bez pośpiechu. Źródłosłów francuski, czyż nie? ….

-Tak. Oznacza wałęsać się po mieście bez określonego celu.

-Uhm…Nie wiedząc po co się to czyni i dokąd zmierza. -Wiedząc tylko jedno: że chce się aby ten stan trwał jak najdłużej.

Być może Tyrmand stworzył postać Złego by nadrobić brak takiego superherosa sprzed dekady. Być może mieszkańcy stolicy mieli poczuć się bezpiecznie przynajmniej na kartach książki. Być może myślał, że ta komiksowa postać, da im poczucie, że na takiego superbohatera zasługują, bo nikt im go nie dał gdy sami bronili swego ukochanego miasta.

Powiedzieć, że autor hojnie obdarzył książkę opisami powojennego klimatu stolicy, to nic nie powiedzieć. Proza Złego jest gęsta jak smoła, ale waży tylko esencja, nie ma tu zbędnego ciężaru. Książka jest hołdem i wyniesieniem bramy, wiosny, targowiska, ulicy, fryzjera, gwary a nawet kurzu warszawskiego.

-Warszawski kurz…

-Warszawski kurz i pył lat odbudowy..

Jeden z filozofów obliczył, że warszawiacy wdychali wtedy cztery cegły rocznie. Warszawiacy oddychali budową-nie była to metafora, lecz ciężka, zakurzona ceglana i pylasta prawda. Trzeba zaś bardzo kochać swe miasto, by odbudowywać je za cenę własnego oddechu….warszawiacy powołali stolicę do życia, tchnąwszy w jej ceglane ciało własny gorący oddech…

To najlepszy przewodnik po Warszawie, której już nie ma.