Bale maturalne z piekła recenzja

Gdy przeczytałam tą książkę i zatrzymałam wzrok na ostatnim zdaniu „Cóż, warto spróbować.”, zamknęłam oczy i… zasnęłam. Dopiero ranek miał mi przynieść refleksje na temat tego zbioru opowiadań. Ale najpierw krótko o książce, jako pełnym tworze wydawniczym. Zawiera ona pięć historii, napisanych przez Stephenie Meyer, Meg Cabot, Kim Harrisom, Michele Jaffe oraz Lauren Myracle. O ile pierwsze trzy nazwiska były mi dobrze znane i myślę, że komuś zorientowanemu w powieściach dla nastolatek nie trzeba ich przedstawiać, to nieznana mi była twórczość dwóch ostatnich autorek. Lecz muszę przyznać, że dorównały poziomem swoim znanym koleżankom.

Motywem każdego z opowiadań jest właśnie tytułowy bal maturalny, który odbiega nieco od ziemskiej normy. Fabuła każdej historyjki w pewnym momencie zahacza o ten bal. Nieważne – kręci się wokół tej imprezy czy równie dobrze mogłyby to być urodziny dalekiej kuzynki. Znalazłam jeszcze dwa wspólne elementy. Pierwszym jest główna bohaterka – typ zwykłej dziewczyny z niezwykłymi problemami. Drugim jest zadurzenie bohaterek w przystojnych chłopcach. Mamy więc historię ambitnej demonicy, która zostaje usidlona przez anioła, dziewczyny, która ma przyjemność zabić syna Draculi, żyjącej nieboszczki, nastolatki, która zrobi wszystko, by jej przyjaciel zabrał ją na szkolny bal oraz żeńskiego odpowiednika Supermana.

Opowiadania są mroczne, ale okraszone humorem. Tylko jedno można uznać za dość przerażające – „Bukiecik” pani Myracle. Oceniam je bardzo dobrze, ale najbardziej spodobało mi się „Córka Likwidatora”. Książka jest dobrze napisana, ale…no właśnie. Jest przeciętna – po jej przeczytaniu stwierdzasz, że była dobra i zapominasz o niej. Nie wnosi nic w twoim życiu. Cztery historie były jakby początkiem zupełnie niezależnych powieści. Tylko jedno opowiadanie zostało definitywnie zakończone. Rozczarowało mnie to, bowiem spodziewałam się czegoś znacznie bardziej zaskakującego. Wielbiciele literatury wampirzej mogą czuć się trochę pominięci – tylko jedno opowiadanie o nich traktuje. Sadzę jednak, że duchy, ponurzy żniwiarze i anioły w pełni ich zastąpią.

Polecam książkę osobom, które chcą mieć alternatywę od gazety – a trakcie jazdy autobusem, pociągiem, przy porannej kawie. Czyta się płynnie i szybko, oddacie ją do biblioteki maksymalnie po dwóch dniach. Nie jest to literatura zbyt ambitna, ale można się przy niej rozerwać i umilić sobie nią czas. Czy warto ją kupić? Mnie zajmuje tylko miejsce na półce.