Bale maturalne z piekła recenzja

Bale maturalne z piekła, aż mnie ciarki przechodzą. I to nie dlatego, że brzmi to jakby podczas tej trywialnej potańcówki miała się rozstąpić podłoga i wypuścić na świat chordy piekielne. To w przeciwieństwie do mojej własnej studniówki przynajmniej byłoby ciekawsze.
Wydaje mi się, że kupiłam tą książkę z kilku powodów. Pierwszy: jedna z jej części została napisana przez Stephenie Meyer, co przyciągnęło moja uwagę. Zapewne był to zamierzony efekt, co możemy wnioskować po tym, że to jej nazwisko, ze wszystkich autorów, tej książki było napisane największą czcionką na okładce. Kolejnym, nawet ważniejszym powodem był tytuł. Brzmiał zachęcająco, i osobiście wyczułam w nim oksymoron. Bo przecież, bale maturalne są takie super, fajne i wręcz to nie możliwe żeby były piekielnie nużące. No widać mogą, ale bardziej w prawdziwym życiu, niż w tej książce.
Jest to zbiór pięciu opowiadań, każdy napisany przez innego autora. Te historyjki bardziej nadają się na zwiastun czegoś, niż na osobne opowiadania. Większość z nich jest naciągania albo tytułowy bal maturalny jest ledwo wspominany i to mimochodem. Klimat tego piekielnego balu utrzymuje tylko Stephanie Meyer, ale samo opowiadanie skończyło się zanim na poważnie się zaczęło. Ogólnie wszystkie te historie nie pozwalały czytelnikowi się zagłębić w treści. Pozostawiały lekki niedosyt, ale nie dlatego, że były jakoś wybitnie dobre, tylko dlatego, że do końca liczyło się na to, że autor się jednak wybroni.
Jedyną względnie wartą przeczytania historią był ''Bukiecik''. Miał swój nietypowy i dość mroczny klimat. Zakończenie w końcu stało się zakończeniem, a nie informacją że to koniec wersji demo i za całość trzeba już zapłacić. Tudzież, bardziej czułam się jakbym czytała jakaś starą legendę lub miejską przestrogę a nie opowiadanie fantasy.
Cały zbiór opowiadań ogólnie wypada naprawdę kiepsko. Liczyłam bardziej na prześmiewczy obraz teraźniejszych balów albo na naprawdę piekielną zabawę. A otrzymaliśmy kilka wogule nie pasujących do siebie tekstów które nawet nie próbowały się bronić przed krytyką.