Azazel recenzja

Boris Akunin (to jest pseudonim literacki) jest współczesnym pisarzem rosyjskim. Z wykształcenia jest historykiem- japonistą. Przez całe lata tłumaczył literaturę z japońskiego i angielskiego. Pewnego dnia zapragną napisać kryminał dla „klasy średniej w Rosji” i tak powstał cykl o Erastcie Fandorinim. Akcję powieści umieścił na przełomie wieków XIX i XX z miłości do literatury tamtych czasów. Jak sam pisał, podobają mu się ludzie tamtej epoki, ich stroje, życie, nowinki techniczne, a jako historyk. Dzięki temu, że jest zawodowym tłumaczem, potrafi naśladować style różnych pisarzy, także rosyjskich. Dzięki temu w każdej jego powieści zanurzamy się w klimat XIX wiecznej Rosji, jakbyśmy czytali pisarzy żyjących w tej epoce. W tej powieści przemieszczamy się jeszcze do XIX- wiecznego Londynu.

Nie jest to moja pierwsza powieść z tego cyklu, ale udało mi się, przez przypadek trafić na pierwszy tom serii, w którym poznajemy początki kariery Erasta Fadorina. Erast jest wszechstronnie wykształconym 20- letnim młodzieńcem, biegle mówiącym po angielsku. Niestety wskutek śmierci ojca i utraty majątki podejmuje pracę w policji, jako najniższej rangi kancelista. W opinii zwierzchników nie nadaje się do pracy w policji z powodu swej „delikatności”. Erasta zaciekawia samobójcza śmierć młodzieńca, jedynego spadkobiercy olbrzymiej fortuny. Nie jest to jedyna śmierć bogatego młodzieńca. Obaj swoje fortuny zapisują w spadku lady Astair – sympatycznej starszej pani prowadzącej na całym świecie sieci domów sierot, w których dzieci otrzymują doskonałe wykształcenie i są ukierunkowane na rozwój wrodzonych talentów. Czy jednak, nie oczekuje się od nich coś w zamian? Erast dzięki swemu pochodzeniu i wykształceniu może się zbliżyć do kręgów, w których przebywali młodzieńcy i dlatego jemu zostaje powierzone śledztwo w spawie tajemniczych samobójstw. Z narażeniem własnego życia, odbywając nawet podróż do Londynu, stara się rozwikłać zagadkę śmierci młodzieńców i natrafia na ogólnoświatową tajną organizację „Azazel”. Czy uda mu się rozwikłać tę zagadkę i jaką cenę za to zapłaci?

Erast Fadorin łączy w sobie cechy najlepszych detektywów, inteligencję, dedukcję, intuicję i odwagę. Jeżeli ktokolwiek ma przesyt śledczych z problemami alkoholowymi i rodzinnymi, pragnie odejść od skandynawskich i polskich standardów, to z przyjemnością sięgnie po ten kryminał retro. Autor na 200 stronach, bez dziesiątków wątków pobocznych potrafi stworzyć bohatera wiarygodnego, który wzbudza sympatię, ale też świetnie oddaje wspaniałą atmosferę tamtych wieków. Chociaż w tej powieści pojawia się wątek romantyczny. Ja na pewno jeszcze nie raz sięgnę po kryminały Borisa Akunina.