Asystentka szefa recenzja

Podczas czytania mój poziom frustracji osiągnął punkt krytyczny. Książka na samym początku zapowiadała się dość dobrze, może nie rewelacyjnie, ale widziałam potencjał tej historii. Jednak już po kilkunastu stronach poczułam, jakby została pisana pod panujące trendy na rynku. Mam wrażenie (moje osobiste odczucie), że ta historia miała się po prostu sprzedać, ale całość wyszła dość płytko. Po pierwsze wydarzenia osadzone w czasie. Główna bohaterka, oczywiście po przebojach podczas rozmowy o pracę, zostaje asystentką Alana – biznesmena światowej klasy. Jej pierwszym zdaniem jest zorganizowanie wyjazdu „służbowego” do Paryża. Weronika nie zdążyła jeszcze dobrze popracować w firmie a już wyjeżdża z szefem na weekend, który trwał i trwał i trwał. Wydarzenia z tego wyjazdu były opisywane obszernie, przez taką dużą ilość stron, że mnie dosłownie wynudziły. Chociaż z drugiej strony relacja między Weroniką a Alanem rozwinęła się tak szybko, że nim się obejrzałam już byli w sobie bezgranicznie zakochani. I okej, jeszcze bym zrozumiała miłość od pierwszego wejrzenia, jednak mnie ta ich relacja zupełnie nie pobudziła. Nie czułam żadnych emocji. Dialogi bohaterów były pozbawione emocji i czasem odnosiłam wrażenie, że są odklejone od rzeczywistości. Często opierały się tylko na dwuznacznych podtekstach, które niczego nie wnosiły, bo Weronika była nieśmiała i szybko wycofywała się z rozmowy. Pierwszy seks… Wspomnę przede wszystkim, że główna bohaterka była dziewicą i została potraktowana – jak worek kartofli. Ja rozumiem, że Alan preferował brutalność, ale dla mnie było to niesmaczne i pozbawione szacunku. Czytając, w pewnym momencie pomyślałam sobie „jak nie Grey to Bestia” – ciągłe porównania do tych postaci przyprawiały mnie o ból głowy. Chciałam widzieć postać Alana a nie Grey’a w postaci Alana. Weronika porównywała swojego szefa tak często, że naprawdę rozbawiły mnie jej rozważania na temat tego, czy obraził się za to, że nazywa go „sadystą” lub „Christianem”. Postać głównej bohaterki – naiwna i lekko głupiutka kobieta, która szuka… miłości? Weronika w bardzo nienaturalny i nachalny sposób wymuszała na Alanie nazwanie ich relacji. W książce pojawiły się też dziwne sceny zazdrości, które wynikały z niczego i wnosiły – niestety jedno wielkie nic. Ciągłe manipulacje stosowali na niej wszyscy a ona się nim tak po prostu poddawała. Słodkie słóweczka i połączenia zwrotów mocno współczesnych z tymi staroświeckimi miały wprowadzać akcent humorystyczny (nieco żartobliwy) – przynajmniej tak podpowiadał mi umysł, jednak w ogólnym rozrachunku wyszło sztucznie i trochę żenująco. Całość nie uratowała nawet końcówka a ja w pewnym momencie po prostu odpuściłam i przestałam szukać głębi w tej historii.