Ask for Andrea recenzja

z ostatnim oddechem
z ostatnim głosu echem
ich świat kształt zmienił
pobyt w niebycie przemienił

brutalnie życie odebrane
młode istnienia na śmierć skazane
tak smutnym końcem wybrzmiały
tak nieznośnym bólem się stały

ich dusze na ziemi się ostały
jakby z prochu ducha powstały
bez spokoju wiecznego
bez pożegnania ostatniego

on tak w środku zatruty
on tak mrokiem okuty
piękny mężczyzna na zewnątrz
tak złem przepełniony wewnątrz

i czarny kruk się tam pojawił
i część jej doczesności zostawił
gdzie ciało jej spoczywało
gdzie samotności zaznało

choć nie słyszał, krzyczały
choć nie widział, dotykały
były jak smagnięcie
były jak szeptu dotknięcie
we śnie...

jego śladem podążały
szukały własnej ciszy
odnalezione być chciały
lecz nikt ich nie słyszy

Jeszcze nie zaśnie.
Wiecznym snem.
Jeszcze dusza drży.
Wspomnieniem swym.
Jeszcze, jeszcze.
Póki on krzywdzi.
Póki ciało jej samotnie spoczywa.
Póki mama nie wie.
Dusza tutaj musi trwać.
Uwolniona od ciała bólu.
Uwięziona z bezradnością.
Z cierpieniem. Niemocą.
Dusza musi trwać.
Póki on nie zapłaci.

ten niepokój, co serce otacza
ten niepokój, co na duszy drży
ta nadzieja, co jasność roztacza
ta nadzieja na spokojne sny

Postrzępione moje emocje. Rozdarte, rozkruszone. Piękna i mroczna książka. O duszach. Echach ludzkiego istnienia. Które nadal walczą, mimo że ciało umarło. Też o tym, jak łatwo zaufać złu. Jak łatwo spojrzeć mu w oczy i stracić rozsądek. Bo zło jest sprytne. Chciwe i zachłanne. Przebiegłe. Potrafi piękną formę przybrać. Na twarz przybrać uśmiech, a spojrzeniem zdobyć zaufanie. A potem swoje oblepione zgnilizną dłonie na szyi zacisnąć. Ograbić z życia.

Niezwykła opowieść. Nieprawdopodobna, lecz przepiękna. W tej nierealności tkwi jakaś magia. Siła. Ta magia nadaje jej kolorytu. To nie tylko thriller, to podróż przez wnętrze ducha. Przez śmierć cielesną i jej przeżywanie. Przez zakamarki zła najgorsze, najbrudniejsze. Zostaje w myślach, a duszę wypełnia. Daje wiele emocji, a zmysły odczuwają. Mocno ją czuję. Polecam bardzo.