Anubis recenzja

Nigdy dość Igora Brudnego! Ten charyzmatyczny, gburowaty, zamknięty w sobie "samotny wilk" aż się prosi o kłopoty. Nie dla niego jest regulamin, on żyje i pracuje według własnych zasad. Dlatego jest genialnym śledczym. Razem z Julką Zawadzką tworzy świetny zespół. Niestety, ich prywatna relacja zaczyna obierać niewłaściwe kierunki, co może zagrozić przyszłym sprawom.




Już w "Smolarzu" mieliśmy przebłyski emocjonalnych zawirowań między tą dwójką, ale tutaj to już prawdziwy rollercoaster. I w sumie to na tym opiera się w znaczniej mierze fabuła "Anubisa" Przemysława Piotrowskiego, najnowszej książki z cyklu o Brudnym. Wątek kryminalny zapowiadał się bardzo ciekawie - seryjny morderca grasuje od Egiptu aż po Polskę. Swoje ofiary mumifikuje, co samo w sobie jest już bardzo intrygujące. Brudny z nową policjantką, Jagną Witos, leci do Hurghady, by przyjrzeć się zwłokom, zaś Zawadzka pozostaje w domu. Po ostatniej akcji w Bieszczadach, gdzie mocno ucierpiała, teraz dochodzi do siebie. Wkrótce cały zespół będzie musiał stawić czoła specyficznemu mordercy. Brzmi świetnie, prawda? Tak też byłoby, gdyby ten element nie został tak bardzo przyćmiony przez osobiste rozterki głównej pary bohaterów-Igora i Julki. Zamiast szczegółowej intrygi kryminalnej, autor potraktował ją nieco po macoszemu. Szkoda, bo ten wątek ma w sobie potencjał. Z racji tego, że to kryminał, za dużo było tutaj obyczajówki oraz romansu. A nasza para śledczych aż kusiła, by ich ochrzanić za własne zachowania - bezmyślne, niekiedy absurdalne, czy też dziecinne. U Igora maska twardziela, odpornego na płeć piękną, zaczyna kruszeć. Julka zaś popada w paranoję, stając się zbyt zaborcza. Jagna od samego początku nie przypadła mi do gustu i dziwię się, że nikt nie dojrzał jej dwulicowości. No oprócz Zawadzkiej, ale ona chyba w każdej kobiecie, która nieco dłużej spogląda na Igora, widzi wroga. Akcja tym razem nie szalała z dynamiką. Było stonowanie, aczkolwiek ciekawie i wciągająco. Zakończenie nadrobiło aktywnością, choć co nieco mogłoby się inaczej potoczyć. Piotrowski, jak zawsze, potrafi w intrygujący sposób przedstawić wymyśloną historię. Język jest prosty, całość czyta się błyskawicznie i przyjemnie, pomimo wad. Możliwe, że sentyment do cyklu jest tym, co ukierunkowuje moje odczucia, jakie płyną w trakcie lektury. Tak więc z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy, a Wam polecam tę książkę i życzę miłej zabawy.