Morderca bez twarzy recenzja

Powróciłem po latach do klasyka skandynawskiego kryminału – zaliczam do tej grupy obok Mankella także parę Maj Sjöwall i Per Wahlöö oraz Stiega Larssona. Ta książka jest pierwszym tomem znakomitej serii z komisarzem policji z Ystad, Kurtem Wallanderem.

Intryga kryminalna zaczyna się tak, że mamy morderstwo pary staruszków mieszkających na odludziu w Skanii, co uderza to olbrzymia brutalność sprawców. Podczas śledztwa, kierowanego przez Wallandera, policjanci harują jak woły, ale nie znajdują nic, żadnych śladów, żadnych poszlak. Dopiero z czasem śledczy dowiadują się, że zamordowany rolnik prowadził dosyć bogate podwójne życie, które było tajemnicą dla wszystkich dookoła. Mamy więc nowe poszlaki, ale nie prowadzą do niczego pewnego.

Pojawia się inny wątły ślad, oto mordercami mogli być cudzoziemcy, sprawa jest delikatna, bo 20 kilometrów od miejsca zbrodni mieści się duży obóz dla uchodźców. Niestety ta poszlaka przedostaje się do mediów i Wallander musi się mierzyć z hejtem w stosunku do mieszkańców ośrodka; wielu obywateli chce na własną rękę ukarać uchodźców, uważając, że są odpowiedzialni za zbrodnię. Dzieje się.

Dla mnie najważniejszy i prawdziwie fascynujący w tej książce jest portret Wallandera. To ciekawy typ, wielbiciel opery i muzyki klasycznej, słucha w samochodzie oper Verdiego. A w czasie śledztwa zachowuje się pies gończy: nie dosypia, nie dojada, nieważne dlań ani własne zdrowie, ani życie, liczy się tylko schwytanie sprawcy; to prawdziwe policyjne zwierzę.

Jakoś nie dziwi więc, że parę miesięcy wcześniej odeszła od Wallandera żona i nie ma prawie kontaktu z dorosłą córką. Poza tym jest cholerykiem łatwo wpadającym w gniew i zupełnie się w takich momentach niekontrolującym. I jeszcze, ma słabe umiejętności interpersonalne, idzie na przykład na drinka do kobiety, która go mocno interesuje, najpierw się z nią kłóci na tematy polityczne, a potem na nią rzuca, nie dziw więc, że dostaje kosza. Prawdę mówiąc, to człowiek dosyć antypatyczny

Z drugiej strony Wallander jest znakomitym gliną, prawdziwie oddanym swojej pracy i umiejętnie zarządzającym podwładnymi. Tak naprawdę sprawa morderstw zostaje rozwiązana tylko dzięki jego uporowi i intuicji.

Książka jest świetnie napisana, trzyma rytm i właściwy balans między życiem osobistym Wallandera i policyjnym śledztwem. Znakomity kryminał.

Słuchałem audiobooka w świetnym wykonaniu Marcina Popczyńskiego.