Sny o pociągach recenzja

Można by powiedzieć, że króciutkie Sny o pociągach przedstawiają pewną koncepcję ludzkiego losu. Według niej człowiek przychodzi nie wiadomo skąd, a kres jego wędrówki to samotność i zapomnienie. Pomiędzy tymi dwoma punktami jest nieustanna harówka i walka, ciągłe zdobywanie i strata, na przemian upadek i podnoszenie się. Do zobrazowania tej koncepcji posłużyła autorowi postać Roberta Grainiera – pracującego przy budowie kolei, drwala, wynajmującego się też do przewozu osób i rzeczy. Opowieść rozpoczyna się w 1917 roku w stanie Idaho i zaledwie na 112 jej stronach przedstawione są kluczowe wydarzenia z życia bohatera – do lat 60. XX wieku.

Najważniejszym, co wydarzyło się w życiu Roberta Grainiera, była utrata żony i małej córeczki w efekcie wielkiego pożaru. Wcześniej i później jego życie wypełniała ciężka praca – różnica była taka, że przed pożarem pracował, żeby zapewnić byt rodzinie, a po nim, by przetrwać i wypełnić czymś dni. Człowiek ten czasami rozumuje nawinie, ale jest twardy, zahartowany w bojach, radzi sobie z dosłownymi trudami życia i z duchowymi ciężarami tak, jak umie – prosto. Z drugiej strony sfera duchowa odgrywa w opowieści swoją rolę i wydaje się, że to właśnie dzięki niej – a nie dzięki wytrwałemu, realistycznemu formowaniu rzeczywistości – bohater na swój sposób uporał się ze stratą. Dodatkowo w pamięci zapisało mu się kilka wydarzeń, o których sądzi, że miały istotny wpływ na to, co stało się później. Zdarzyło mu się zignorować człowieka wołającego o pomoc czy pastwić się razem z innymi nad kimś słabszym – po latach myśli, że nieszczęście, którego doświadczył to efekt rzuconej na niego klątwy. Skojarzyło mi się to z ludowym pojęciem winy i kary.

Oprócz samego Roberta Grainiera mamy też kilku bohaterów pojawiających się w opowieści tylko na chwilę, ale są oni na tyle charakterystyczni, że mocno zaznaczają swoją obecność.

Skondensowana forma i surowość opowiedzianej historii (z niewielkimi odstępstwami w stronę liryzmu języka) przywodziły mi na myśl prozę Ernesta Hemingway'a, której znaczenie uznaję, ale którą niespecjalnie lubię. Dlatego nie bardzo potrafiłam wgryźć się w tę opowieść i choć współczułam bohaterowi, pamięć o jego losach nie będzie mi szczególnie doskwierać. Z tego też powodu nie mam pewności, czy wydobyłam z niej wszystko, co powinno się wydobyć - miałam wrażenie, że cały czas ślizgam się po powierzchni. Sny o pociągach przeczytałam z polecenia – przekonywano mnie, że to bardzo dobra książka. Chcąc zachować obiektywizm, nie mogę temu zaprzeczyć. Rzecz po prostu nie jest w moim guście, co nie znaczy, że historia nie może zaciekawić i że sposób jej przedstawienia nie może się spodobać.