Amok recenzja

„Amok” to ostatnia cześć cyklu przygód dwojga bohaterów — bardzo ambitnej dziennikarki Larysy i nieco dziwnego policjanta Bruno. Oraz ich wędrówki przez życie swoje i rodziny Hallerów.

Oboje mocno pokiereszowani walczą ze złem i jednocześnie próbują tworzyć dobro między sobą.

To, co mi przeszkadzało najbardziej podczas lektury, to trochę za dużo super mocy w wykreowanych postaciach. Mocno to irytowało i ujmowało wiarygodności przedstawianej historii.

Książka oraz cała trylogia budzą skrajne reakcje u czytelników. To oczywiście dobrze, oznacza bowiem, że autorka nie stworzyła miałkiej czy letniej historyjki. Na pewno nie pozostawia czytelnika obojętnym.

Mnie jednak … po prostu nic nie zaskoczyło. Trochę było tak, że schemat gonił schemat. A pewne niekonsekwencje, że tak powiem — psychologiczne w działaniach czy przedstawianych motywacjach bohaterów budziły obawy, że za chwile utoniemy w absurdzie.

Trudno zupełnie skreślić tę pozycję. Dzieje się dużo, można powiedzieć, że jest to rodzaj sensacyjnego czytadła. Takie książki też są potrzebne. Znakomicie skracają podróż albo zbyt długie czekanie w jakiejś kolejce. Osobiście ta książka mnie po prostu nie porwała. Może to przesyt, zbyt wiele już przeczytanych (i lepiej napisanych) podobnych pozycji. A może zbyt duże oczekiwania wobec trzeciej już części.

Męczył mnie też nadmiar agresji. Męczyło, że opisy psychologiczne niektórych bohaterów były niespójne z ich zachowaniem. Stąd ta ciągła obawa, że autorka za bardzo skręci w stronę wspomnianego absurdu, że sobie nie poradzi i wyjdzie za linię. Ta obawa też zniechęcała do czytania.

Czy to mroczny thriller? No mroczny, ale nie porywający niestety. Choć, gdybym miała uszeregować te książki, to ostatnia część byłaby na pierwszym miejscu.

Na koniec to, za co szczerze chciałabym pochwalić wszystkie trzy części. To projekty okładek. Naprawdę świetne, oryginalne i przykuwające uwagę. Autorem jest Tomasz Majewski (dodam tak dla porządku 😊).

Książka otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.