Amok recenzja

Nie mogę uwierzyć, że to koniec historii Larysy i Brunona! I choć mam świadomość, ze sami sobie zgotowali taki, a nie inny los, jednak żal ściska mi serce. Ta książka to wspaniałe, zaskakujące i pełne emocji podsumowanie całej trylogii.

Bruno Wilczyński balansuje na krawędzi szaleństwa, coraz zacieklej grając w grę, której zasady ustala zabójca. Nieuchwytny od dawna Lewicki czuje się bezkarny, a jego pewność siebie doprowadza policjanta do szału. Stając w obliczu poszukiwania zaginionej koleżanki z pracy, komisarz postanawia tym razem rozłożyć własną talię kart. Lewicki nie kryje przed nim swojej winy, jednak w oczach innych śledczych staje się z dnia na dzień coraz intensywniej prześladowanym, biednym wdowcem i samotnym ojcem. Komu uwierzy świat, kiedy w labiryncie kłamstw fakty będą przemawiały przeciwko prawym ludziom?

Larysa, cierpiąca po stracie przyjaciela, trafia na informację o śmierci Lady Di, bezdomnej narkomanki i znajomej swojego byłego przełożonego. Jej dziennikarski nos od razu wyczuwa, że sprawa nie jest czysta. Nie wierząc temu, co przedstawiły media, postanawia drążyć temat. W toku dochodzenia wpada w wir rodzinnych porachunków i tajemnic, jakie szerokim strumieniem przepływają przez dom klanu Hallerów. Węsząc w tak poważanej rodzinie, Luboń kręci na siebie gruby bat.

Kolejny tom poświęcony Larysie i Brunonowi jest chyba najlepszy ze wszystkich. Sprawy zdają się wyjaśniać, jednak następuje to powoli, nie bez komplikacji i w atmosferze nieustającego niepokoju. Okazuje się, że jest ziarno prawdy w stwierdzeniu, że każdy z nas mógłby dokonać wielkiej zbrodni w określonych okolicznościach. Nieugięte charaktery bohaterów oraz ich niesłabnąca nawet w najtrudniejszych momentach chęć ujawniania prawdy, doprowadzają bohaterów nad skraj przepaści. Czy zło wygrywa zawsze, gdy trafia na podatny grunt? Czy istnieje ktokolwiek, kogo kręgosłup moralny jest tak silny, że nie pęknie nawet w obliczu największych niegodziwości?

Świetna książka, z pędzącą akcją i ogromem emocji. Poznając coraz większe fragmenty "podszewki" Larysy i Brunona, zaczynałam darzyć ich coraz silniejszą sympatią. Dlatego zakończenie ogromnie mnie poruszyło. Stało się jednak idealnym zwieńczeniem tego pędu, któremu poddali się w swoich śledztwach. Czytajcie, czytajcie, czytajcie!