Wybacz mi, Leonardzie recenzja

Leonard jest inteligentny, wrażliwy i uwielbia Szekspira.

Leonard jest trochę dziwny – to nie tak, że nie ma zupełnie żadnych przyjaciół. Jednak czuje się nierozumiany i samotny.

Leonard ma bogatą rodzinę. Ale co z tego, skoro ojciec go porzucił, a narcystyczna matka jest zajęta wyłącznie sobą i robieniem kariery?

Leonard kończy osiemnaście lat. I nikt nie wie, albo nie pamięta, o jego urodzinach.

Leonard przeczuwał, że tak się stanie. Zaplanował więc swój wielki dzień krok po kroku – najpierw wręczy lub zostawi po sobie prezenty, potem zastrzeli Ashera Beala, a następnie siebie.

Plan wydaje się idealny. Do chwili.

,,Wybacz mi, Leonardzie'' jest książką skierowaną do młodzieży, ale moim zdaniem powinni przeczytać ją również dorośli. To naprawdę świetnie napisana i wstrząsająca lektura. Nie dlatego, że główny bohater postanawia popełnić morderstwo, a następnie samobójstwo. Dlatego, że Leonard ma co swoim bliskim wybaczać. I że jest tego naprawdę dużo.

W miarę opowieści zaczynamy rozumieć ogrom zawodu, jaki przeżył w swoim życiu Leonard. Zawiedli go przyjaciele, zawiodła go rodzina, rozczarowali nauczyciele... Traumę, którą chłopak przeżył, umniejszono i zamieciono pod dywan. Bo zbyt ciężko byłoby się zajmować t a k i m i rzeczami. Przecież one się nie zdarzają w naszej rodzinie, naszej szkole, naszej okolicy. Prawda?

I tacy są wszyscy dorośli. Może poza sąsiadem z którym Leonard ogląda stare, czarno-białe filmy i poza nauczycielem herr Silvermanem, który jest idolem Leonarda.

Ale chłopak i tego się boi – tego, że jego wyobrażenia o Silvermannie mają się nijak do rzeczywistości, że znowu przeżyje zawód, że wszystko skończy się tak, jak zawsze się kończyło.

Bo przecież nie można nic od świata oczekiwać, prawda? A już na pewno nic dobrego.

Leonard jest prawdziwie wybuchową mieszanką tego dnia – cynizm, rezygnacja, bunt, potrzeba zmiany, rozpacz, trochę nadziei, osamotnienie i pragnienie bliskości - te wszystkie uczucia pojawiają się w najdziwniejszych konfiguracjach fundując nam emocjonalny rollercoaster. Do ostatniej chwili, do ostatniej minuty zastanawiamy się, jak to wszystko się skończy – czy Leonard przeżyje swoje urodziny? Czy ktoś się nim zainteresuje, ale tak naprawdę, nie tylko powierzchownie? Nie tylko dlatego, że tak wypada? Że musi?

Zakończenie tej powieści cały czas jest ze mną i nie może wyjść mi z głowy. Napiszę tylko tyle, że było dla mnie bardzo smutne i jednocześnie wzbudziło we mnie straszną złość. Złość, którą powinien czuć Leonard, ale na którą najwyraźniej nie miał już siły. To znaczy, może i miał, ale na pewno nie tyle, by coś faktycznie zmienić.

Polecam.