After. Bez siebie nie przetrwamy recenzja

Tytuł: AFTER "Bez siebie nie przetrwamy"
Autor: Anna Todd
Wydawnictwo(Polska): Znak
Stron: 572

Kolejne zaskakujące zakończenie trzeciej części powieści.
I kolejne szybkie przejście do części numer cztery w celu dowiedzenia się co dalej. No
właśnie - co dalej?

Gdy wszystko zaczyna się w końcu układać na Tesse i Hardina spada kolejna bomba.
Hardin nie radzi sobie z problemem. Tego co się wydarzyło się nie spodziewał i nie jest w
stanie sobie z tym poradzić w rozpaczy posuwa się za daleko, a Tessie kończy się
cierpliwość i spokój do chłopaka.
Czy to koniec tej burzliwej lecz pełnej miłości relacji?
Czy Tessa i Hardin zapomną o sobie i pójdą swoją drogą czy jednak odnajdą tą wspólną?
Koniecznie musicie się dowiedzieć poprzez przeczytanie ostatniej części tej historii -
czwartej. Po skończeniu jej wszystkie tajemnice w końcu zostaną rozwiane.

Przy tej części chyba najbardziej się denerwowałam.
Byłam wykończona kłótniami Tessy i Hardina i z niecierpliwością czekałam jak zakończy się
ta historia, a z drugiej strony potrzebowałam chwilami oddechu żeby odpocząć od tych
ciągłych dramatów. Jednak mój odpoczynek trwał chwilę bo ciekawość "co będzie dalej"
była silniejsza.
Przy książkach z tej serii miałam różne emocje: śmiech, smutek, złość, zrozumienie,
zadumienie oraz zachwyt. Na ten moment jest to jedna z moich ulubionych serii książek.
Wszystkie części leżą na półce i na pewno za jakiś czas sięgnę po nie ponownie. Ta część
podtrzymuje lekką formę, dialogi oraz narrację z poprzednich części. Czyta się ją dobrze, a
strona ucieka za stroną. Jedyna uwaga to drobne tzw. "literówki". Okładka pasuje idealnie
do poprzednich.

Czy polecam przeczytać czwartą część książki? Oczywiście. Nie przeczytanie jej to tak jak
nie zatankowanie samochodu - nie można ruszyć na przód.

"Była moją kotwicą, moim pocieszeniem
w nocy zwalczała za mnie moje demony,
gdy byłem zbyt słaby, zbyt zajęty użalaniem
się nad sobą, żeby pomóc jej toczyć z nimi bój.
Była na miejscu z tarczą w dłoni i walczyła
z każdym obrazem, który zagrażał mojemu
pojebanemu umysłowi. Samodzielnie nosiła
to brzemię i to ją w końcu złamało."

Paulina Stoltmann