A Ty będziesz dumna recenzja

Autor: Monika Sygo

Gdy mama Kuby odeszła mężczyzna przestał lubić jesień. Była to jej ulubiona pora roku i to właśnie ona mu ją odebrała. Iga kochała tą porę za długie wieczory z herbatą w dłoni, a dla Kamili była kompletnie obojętna. Nie przywiązywała do niej wagi.
Tych troje łączy fotografia, która od kilku lat stoi na szafce w pokoju mamy Kuby. Mężczyzna nigdy nie pomyślał, żeby o nią spytać, ale gdy chciał, nie miał już takiej okazji. Dopiero w dniu śmierci dochodzi to do niego. Nie wchodzi do pokoju swojej rodzicielki. Nie ma na to siły, ale to właśnie to jedno wejście mogłoby zmienić bieg wydarzeń. Skrywane tajemnice w końcu wyjdą na światło dzienne. Okaże się, że fotografia miała bardzo duże znaczenie dla nieżyjącej już kobiety, a teraz także jej syna.

*********************************************

Sięgnęłam po tą książkę z powodu wielu zachwytów. Słyszałam, że wzrusza do łez i porusza najczulsze struny w człowieku, więc dlatego szybko ją zamówiłam i przeczytałam. Już czytając prolog musiałam odwracać wzrok, żeby nie rozpłakać się jak dziecko. Myślałam, że po tym już mnie nic nie zadziwi, ale myliłam się. Z każdą stroną było coraz gorzej. Nie myślcie, że się męczyłam, że bohaterowie mnie drażnili… NIC Z TYCH RZECZY! Co chwilę sięgałam po chusteczkę i ocierałam łzy. Autorka w przepiękny sposób opowiedziała o stracie fizycznej, a przede wszystkim emocjonalnej. To co zafundowała swoim czytelnikom zwaliło mnie z nóg. Czułam się trochę jakbym układała puzzle. Odkrywałam poszczególne fragmenty, łączyłam je powoli w całość, a efekt końcowy sprawił, że nie wierzyłam własnym oczom. Czytało się strasznie szybko i nie mogłam się pogodzić z tym, że przeczytałam ją tak prędko. Myślałam, że będę mogła się nią delektować, ale jednak strasznie chciałam poznać zakończenie tej historii.Powiedzieć, że ten debiut jest rewelacyjny, wspaniały, niesamowity to jak nie powiedzieć nic. Nie da się opisać tej książki. Ona wykracza poza wszystkie granice jakie pokazała mi polska literatura. Ba, w ogóle literatura. Ocenienie tej książki nie należy do mnie, ponieważ żadna najwyższa ocena nie jest w stanie dorównać temu dziełu. Ono zasługuje na nagrodę Nobla. Nie żartuję. Pokochałam tę książkę i teraz każdemu będę ją polecać, a przede wszystkim będę czekać na kolejną część.