Ziemianki recenzja

Umówmy się, „Chłopki…” zaorały nasz rynek. Rządzą niepodzielnie, a ja sam uległem ich urokowi. Mam wrażenie, że zrobiły się modne, wręcz trendy. W ślad za popularnością uraczono nas książką dotycząca Ziemianek. Z jaką ochotą kliknąłem na trójkącik w apce by tego… pożałować.

Autorka przedstawia nam życie ziemianek. Ich codzienność, perspektywy, tytułową współpracę z chłopkami. Generalnie zabijały one czas. Pieniądze się zgadzały. Miały na tyle aby wystarczyło do trzydziestego, więc rozwijały swoje umiejętności w szyciu, przędzeniu. Często realizowały się jako nauczycielki, rozwijały koła gospodyń, urozmaicały szarą codzienność na swoich majątkach. Szału oczywiście nie było. Na domiar złego w dwudziestoleciu międzywojennym rodziny traciły swoje majątki jeden po drugim, jednak nasze panie potrafiły się odnaleźć w codziennym życiu.

Po przesłuchaniu książki nie mogę odmówić autorce ambicji. Widać ogrom pracy i chęć przedstawienia swoich odkryć, ale na litość! „Ziemianki…” są pisane na podstawie małego skrawka ziemi na wschodzie Polski. No sorka, ale taki relatywnie ubogi materiał nadaje się co najwyżej na pracę licencjacką, a nie pełnoprawną książkę, która w planach miała być bestsellerem! Tę ubogość czuć w trakcie czytania. Autorka się powtarza, przytacza mnóstwo losów kobiet, które są o tym samym i za trzecim razem zwyczajnie nudzą. Spokojnie można byłoby wywalić połowę książki i nic byśmy nie stracili. Co więcej tytuł sugeruje nam opowieść o ziemiankach w Polsce! Sory, ale tak nie jest. Nie każdy czyta recenzję przed lekturą, a przy audiobooku już w ogóle.

Czy poczułem się oszukany? Tak.

Czy jestem rozczarowany i zawiedziony? Tak.

Czy wykorzystano falę popularności „Chłopek…”? Tak.

Uważam, że książki nie ma sensu czytać w tej formie. Dobrze, że taki temat jest poruszany, a autorce nie odmawiam ambicji i ogromu pracy, bo słuchało się nienajgorzej. Ona po prostu nie powinna zostać w taki sposób wydana. Należy ją rozbudować, poszerzyć o resztę regionów Polski. W takiej formie byłby to kawał dobrej lektury. Głęboko wierzę, że tak się stanie, gdyż szkoda porzucić ten temat. Pióro Strzeleckiej, sposób pisania jest o niebo przystępniejszy i mniej chaotyczny od Kuciel-Frydryszak.

Szkoda. Tak bardzo szkoda.