Ziemianki

Czytając tę książkę, nieodparcie nasuwa się porównanie z "Chłopkami". Wydawnictwo to same, szata graficzna też. Niestety tu podobieństwa się kończą. Autorka jest dziennikarką i to czuć. Poszczególne rozdziały, o ilesprawdziłybysię jako osobne felietony, to w książce nietworzą zgrabnej całości.

Bibliografia i przypisy są dość bogate, ale kto wpadł na pomysł, aby w poszczególnych rozdziałach numerować je po kolei i umieścić na końcu? Bardzo to niewygodne. Występują też drobne nieścisłości.Tytuł też bardzo mylący. Książka mówi głównie o szkołach prowadzonych przez ziemianki i to przede wszystkim w Nałęczowie. Jeśli jest to ogniwo łączące ziemianki z chłopkami to bardzo słabe, większości chłopów nie było stać, aby uczyć córki w takich szkołach, co zresztą wynika z treści.

Dużym plusem są dobrze opisane, klimatyczne fotografie z epoki.

Nie tak dawno sięgnęłam po książkę "Chłopki", które bardzo dobrze wspominam, a chęć poznania innych historycznych ciekawostek pogłębiła się kiedy ujrzałam "Ziemianki".

Lubię przenieść się w czasie, także tutaj przenosimy się do czasów międzywojennych, a dokładnie do szkoły w Nałęczowie. Gdzie kobiety przyuczane przez ziemianki uczyły się podstaw w prowadzeniu gospodarstwa bez względu na status społeczny.

Mamy tutaj wgląd w przyuczenia, edukację ogólną. Także możemy im się przyjrzeć, na podstawie wspomnień rodzin, jak ziemianki stworzyły miejsce dla wszystkich kobiet bez wyjątków. Gdyż każda kobieta bez względu na stanowisko i pochodzenie jest sobie równa.

Szkoda wielka, że autorka skupiła się na tej jednej szkole. Zdecydowanie brakuje tutaj wieloregionowości i sięgniecia do innych źródeł. Przez co momentami miałam wrażenie, że ciągle otrzymuje takie same informacje. Sporo tutaj powtórzeń, więc miałam uczucie stania w miejscu i ponawiania tej samej treści. Zdecydowanie lepiej wypadłaby, gdyby dawała obraz na większą skalę.

Zamieszczone fotografie dodają większego znaczenia dla lektury, jednak brakuje większego rozeznania.

Dosyć ciekawa pozycja, bo próbująca podsumować działalność szkół, kształcących nowoczesne panie domu. Chodzi tu przede wszystkim o szkołę w Nałęczowie. Do tych instytucji przyjmowane były kobiety,najczęściej trochę bardziej wykształcone chłopki, ktore w zamyśle miały prowadzić gospodarstwo. dlatego kladziono nacisk na naukę rachunkow, planowanie zasiewów czy produkcja własnych tkanin.
Autorka starała się pokazać jak wyglądało szkolnictwo w tamtych czasach i na jakie przeszkody natrafiały szkoły.
Może i jest tu troche chaosu, może brakuje tego i owego, ale chyba krzywdzące jest porównywanie tej oto pozycji książkowej do bedących obecnie na topie Chłopek, bo przecież to i inny temat , choć nieco się zazębiający z nim, ale przede wszystkim inna autorka, o innym pomyśle na ksiażkę i ujęcie tematu.
Ja nie żałuję lektury, bo mogłam kolejny raz w ostatnim czasie znaleźć się w czasach, gdy kobiety dopiero odkrywały możliwość kształcenia.

Dawniej było zupełnie inaczej, niż jest teraz. Co prawda w pierwszej połowie XX wieku nie było dla kobiet już tak źle, jednak nadal było daleko do tego, co jest teraz. Dzięki książce przeniesiemy się tam, poznamy uczennice szkoły w Nałęczowie, jak wyglądała nauka, jakie różnice były w różnych klasach społecznych i wiele więcej. Autorka zadała sobie sporo trudu, aby dowiedzieć się jak najwięcej i to nam przekazać. Prowadziła rozmowy z rodzinami nauczycielek pracujących niegdyś w nałęczowskiej szkole oraz z dziećmi i krewnymi absolwentek, zgłębia archiwa, międzywojenną prasę, prace naukowe. Jak dokładnie wyglądało?

Mnie książka przypadła do gustu. Czytało się ją szybko, a podczas czytania towarzyszyło mi wiele emocji. Z przyjemnością dowiedziałam się o kobietach, których życie wyglądało zupełnie inaczej niż moje, poznałam różnice między tymi mieszkającymi w mieście i na wsi, a także poczytałam o szkole w Nałęczowie.

„Ziemianki. Co panie z dworów łączyło z chłopkami” to książka pokazująca obraz Polskich kobiet z różnych klas społecznych. Moim zdaniem warto ją przeczytać i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

Oj, jakże bolesne rozczarowanie po książkach "Służące do wszystkiego" i "Chłopki". Czuć, że to inna autorka. Pytanie: kwestia reporterskich kompetencji, samego tematu, czy dostępności źródeł? Jedna ze słabszych pozycji Marginesów.