Daleko od Babiej Góry recenzja

Daleko od Babiej Góry to trzecia część cyklu przygód o Baście Zajdzie, policjantce spod najwyższego szczytu Beskidów Zachodnich i Beskidu Żywieckiego. Dwie pierwsze części bardzo mi się podobały i liczyłem, że trzecia nie będzie gorsza. I uprzedzę fakty, była najlepsza! Jednak wróćmy do schematu moich recenzji, zanim o jej zawartości.

Irena Małysa to pisarska mieszkająca w Zawoi, związana jest także z Makowem Podhalańskim, gdzie mogliśmy się spotkać przy okazji mojej rodzinnej podróży na szczyt Polica, która to góra związana jest z pierwszą częścią przygód dzielnej, ambitnej i upartej policjantki.





Okładka przyciąga wzrok. Przestawia pewne miejsce w Mysłowicach i gdyby nie pomoc Internetu, nie wiedziałbym dokładnie, gdzie się znajduje. A to ulica Powstańców, na której zatrzyma się policjantka. Młody stróż prawa wyjeżdża tam na pogrzeb ciotki Ewy, która była rodzoną siostrą mamy, Celiny. Jak się okaże po pogrzebie, rodzina pani Celiny zatrzymuje gości z Zawoi, ponieważ Ewa w testamencie przepisała mieszkanie w Mysłowicach swojej siostrze...

Zawoję u stóp Babiej Góry dzieli od Mysłowic około 100 kilometrów. To właśnie tam Pani Irena Małysa "wysyła" Baśkę Zajdę na urlop. A jak wolne, jak czas wolny, to Baśka powinna odpocząć. Nic z tych rzeczy! Najpierw musi uporać się z remontem mieszkania, które matka otrzymała w spadku. Chciałaby tego dokonać własnymi siłami, ma ograniczony budżet. W tym czasie Mysłowice żyją tragedią związaną ze śmiercią młodej Justyny Wieczorek, która została bestialsko zamordowana. W czasie, gdy Baśka Zajda przebywa w Mysłowicach, dochodzi to kolejnego morderstwa. Dziewczyna zapowiedziała sobie, że urlop jest najważniejszy i że nie będzie angażować się w tego typu strawy, staje się zupełnie inaczej.

Co tym razem urzekło mnie w powieści Ireny Małysy? Akcja przebiega tutaj dwutorowo i od początku zastanawiało mnie, jak ta dwutorowość się połączy, czy będzie miała znaczenie dla losów bohaterów, w tym samej Baśki. Wciągnęła mnie historia sprzed ponad 100 lat, gdy w Myslowitz (z niemieckiego), żyła pewną straszną historią, związaną z handlem ludźmi. Dzięki temu poznałem również losy górali, którzy przed pierwszą wojną światową próbowali szukać "dutków" za wielką wodą. Dodatkowo autorka wplotła w dialogi gwarę śląską, co było dla mnie ciekawym zabiegiem językowym. I na pewno jeszcze jedno. W Mysłowicach mieszkają moi znajomi, których to tato pracował w kopalni Wesoła-Mysłowice. Czytając powieść w Szczawnicy, będąc na wakacjach, uśmiechnąłem się w momencie czytania, gdy padło słowo Szczawnica.