Zaraza

„Powtarzały się te same słowa i przynaglenia, jakby chodziło wciąż o bóle, ataki serca, nagłe zasłabnięcia i jakby w mieście nie było zarazy, dla której przyjęła się nazwa – żeby było współcześnie i mniej strasznie.”
Świetny reportaż. Nieraz słyszałem opinię, że jak się chce dobrą książkę „non fiction” to „w ciemno można brać coś z „Czarnego”. Nie zgadzam się z tym. W ciemno to można brać z „Dowodów na istnienie” i „Zaraza” jest na świetnym przykładem.
Jerzy Ambroziewicz w swoim reportażu opisał epidemię ospy prawdziwej, która nawiedziła Wrocław upalnym latem 1963 roku. Nie jest to jednak zwykłe sprawozdanie z ogarniętego zarazą miasta. Autor postanowił swój tekst zbeletryzować, w zasadzie „Zaraza” to powieść na faktach, powieść, leżąca tak blisko prawdziwych wydarzeń jak tylko jakiekolwiek niehistoryczne opracowanie może się znaleźć.
Zarażone miasto poznajemy z perspektywy lekarzy walczących z chorobą , chorych i poddanych kwarantannie. Akcja książki jest niezwykle dynamiczna, tak jak dynamiczny był rozwój ospy; momentami czytało się ją jak dobry thriller (gdy lekarze starali się znaleźć wszystkich potencjalnie zarażonych, odtworzyć łańcuch zachorowań), czasem jak powieść psychologiczną (gdy Ambroziewicz opisuje emocje chorych i potencjalnie zarażonych). Oczywiście trzeba pamiętać o czasach w jakich tekst powstał – 1964 rok, głęboka komuna i to też czuć (znalazło się miejsce dla aktywu partyjnego w osobie dzielnego aktywisty, który godził się poddać kwarantannie...