Zanim się pożegnamy

Toshikazu Kawaguchi w "Zanim się pożegnamy" ponownie zaprasza nas do magicznego świata kawiarni Funiculi Funicula, gdzie pożegnania stają się nie tylko zjawiskiem nieodłącznym od ludzkiego losu, ale także szansą na zamknięcie niewypowiedzianych spraw. To fantastyczna książka będąca emocjonalną podróżą przez zawirowania życia.

Już od pierwszych stron można poczuć atmosferę tajemniczości i nostalgii, jaka unosi się nad kawiarnią. Autor niezmiennie z niezwykłą wrażliwością opisuje historie nowych gości, którym dane jest zmierzenie się z własnymi wspomnieniami. Każda opowieść przypomina o tym, jak bliskie nam są rozczarowania, straty i, co najważniejsze, nadzieje na odkupienie. Mąż, który pragnie ostatni raz wyznać miłość żonie czy kobieta, która nie potrafi pożegnać się z wiernym psem wzbudzają emocje. Wyjątkowo trudno nie poczuć ich cierpienia. Każda historia jest przede wszystkim historią, która pozwala zrozumieć siebie i relacji z innymi.

Każda podróże w przeszłość są nie tylko sposobem na zmniejszenie ciężaru, ale także szansą na refleksję nad nieuchronnością czasu. Kawaguchi mistrzowsko podkreśla pragnienie bliskości oraz niewypowiedziane słowa, które często pozostają w cieniu codziennych spraw czy problemów. Autor przypomina nam również że każdy z nas mierzy się z pożegnaniami.

"Zanim się pożegnamy" to opowieść, która skłania do refleksji i wzrusza do łez. To nie tylko opowieść o kawie, czasie i pożegnaniach, ale także przypomnienie, że każd...

Niezależnie od mojego zmęczenia przesytem wtórnych powieści-kołderek z Azji wschodniej, niezależnie od mojej niechęci dla serii jako takich — oto jestem tutaj, po lekturze kolejnej książki Toshikazu Kawaguchiego i uśmiecham się sama do siebie.

„Zanim wystygnie kawa“ nie potrzebuje przedstawiania, bo trudno chociaż nie kojarzyć okładek serii. Dla niewtajemniczonych jednak zdradzę, że akcja powieści ma miejsce w kawiarni, która umożliwia przenoszenie w czasie. Oczywiście proceder obarczony jest licznymi zasadami (na tyle uciążliwymi, że podobno większość zainteresowanych rezygnuje), co w każdym rozdziale bywa przypominanie. Za fabułę natomiast robią ludzkie emocje. Relacje bohaterów, próby pogodzenia się z teraźniejszością. Często wzruszające, ale na koniec zostawiające po sobie jedynie ciepło.

Styl pisania Kawaguchiego to definicja prostoty. Ani w polskim, ani angielskim przekładzie (a akurat te dwa mogę porównać) nie ma ozdobników, za to bywa wręcz topornie. W umiarkowanych dawkach miewa to urok, w nadmiarze może odbierać chęć na dalszą lekturę. Autor mocno stawia na najważniejsze — historie kolejnych bohaterów, którzy kogoś stracili, czegoś żałują, coś chcą naprawić. Efekt ich działań nigdy nie jest wystarczający, ale ma przynieść równowagę ich sercom (oraz tych czytelników). Ma to swój znajomy rytm, jednostajnie tempo, co za każdym razem przynosi mi wyciszenie.

Mam dni, gdy chcę na serię kręc...

Po raz czwarty goszczę w kawiarni Funiculi Funicula. To miejsce jest wyjątkowe, bo przy filiżance kawy można przenieść się do przeszłości i spotkać z osobą, której już nie ma obok nas. Trzeba tylko przestrzegać kilku zasad.

Za każdym razem przeżywam historie bohaterów, wzruszam się, ale i cieszę, że bohaterom udaje się zamknąć pewne sprawy. Podczas każdej wizyty w tej magicznej kawiarni zadaję sobie pytania: Czy miałabym odwagę cofnąć się w czasie? Z kim chciałabym się spotkać? Cóż. Nadal nie znalazłam odpowiedzi.

Czasami życie układa się w taki sposób, że nie zdążymy powiedzieć bliskim czegoś ważnego, co zapewne chcieliby usłyszeć. W takiej sytuacji znaleźli się bohaterowie „Zanim się pożegnamy". Ekscentryczny profesor chce przekazać coś żonie. Pewna kobieta szuka ukojenia, bo czuje się winna, gdyż nie była w ostatnich chwilach przy swoim ukochanym psie. Młoda dziewczyna pragnie przyjąć oświadczyny, a córka naprawić relacje z ojcem. Każda historia jest wyjątkowa i poruszająca. Bije z nich smutek, a jednocześnie nadzieja i ukojenie.

Autor snuje opowieść w sposób prosty, bez żadnych ozdobników i patetycznych słów. Takie działanie pozwala czytelnikowi na samodzielne odczytywanie emocji i przeżywanie ich w sposób bardzo indywidualny.

Za każdym razem, gdy czytam, książki Toshikazu Kawaguchi czuję, jak otula mnie melancholia. Czasem mam ochotę płakać, a czasem uśmiecham się do wspomnień. Zanurzam się w niezwykle klimatycznej, trochę tajemni...