Opowieści z kawiarni

Miła książka. Nie ciekawa, dobra, czy interesująca tylko po prostu ładna, miła i wzruszająca. Napisana jak sztuka teatralna i zresztą jako sztuka święciła triumfy w całej Japonii. Ta stałość miejsca i oszczędność dekoracji: 3 stoliki, 6 krzeseł i bufet barowy…6 do 8 aktorów. I dźwięk gongu na wejściu : „Ding- dong” – oznajmiający wejście na scenę kolejnej postaci. Niby rzecz jest o podróżach w czasie. Ale tak naprawdę o miłości, utraconych szansach na porozumienie, o słowach, których się nie wypowiedziało. Żeby tak można było cofnąć czas… Podobało mi się.

Powrót do maleńkiej i klimatycznej kawiarni w Tokio przenoszącej do przeszłości..

Dwadzieścia dwa lata wcześniej mężczyzna stracił przyjaciela..
Syn spotyka się z matką, gdyż nie było go na jej pogrzebie..
Mężczyzna spotyka się z dawną narzeczoną..
Mężczyzna powraca do żony, której nigdy nie podarował urodzinowego prezentu..

Każda historia porusza, każde wspomnienie jest naturalne i osobiste.
Chwila na wspólny moment, naprawienie utraconego czasu, rozmowę..
Oprócz tego dowiadujemy się znaczącej ciekawostki dotyczącej kawiarni..

Książka zawiera kolejne cztery opowiadania, które poruszą emocje, nakłonią do refleksji i wzruszą naszą wrażliwą stronę..

Idealna do momentu z kawą, do przetestowania momentu wystygnięcia i poznania kolejnych przesłań..

O poczuciu winy na skutek przemilczanej prawdy, umniejszaniu swojej wagi w życiu drugiego. Braku pogodzenia się ze śmiercią bliskiego, chęci ostatniego spojrzenia w ukochaną twarz. Odnalezieniu szczęścia po stracie, docenieniu piękna miłości, która pozostawiła po sobie więcej niż ból. Pozwoleniu sobie na wybaczenie oraz na przyszłość wypełnioną kolorami.


Tokijska kawiarnia potrafi przenosić ludzi w czasie, choć nie może to zmienić biegu wydarzeń. Nie ważne, jak bardzo człowiek by się starał — przeszłości jest stała. W dodatku sama podróż ograniczona jest licznymi zasadami i nie należy do przeżyć bezpiecznych, a jednak wciąż znajdą się zagubione jednostki, które podejmują ryzyko. Które potrzebują odpowiedzi lub chociaż uśmiechu. Które muszę sięgnąć w inny moment życia, by pogodzić się z teraźniejszością.


Toshikazu Kawaguchi sprawnie bawi się subtelnościami. Dodaje do stworzonego przez siebie świata kolejnych rozbudowanych bohaterów, a ich losy wypełnia bólem oraz czułością. Luki między zdaniami uzupełnia mgiełką z melancholii, a żadna kropka nie jest ostateczna. Dzięki temu powstaje coś uniwersalnego, intrygującego oraz miłego dla serca. Tyle że nie jestem fanką stylu autora. Tego, jak wiele informacji powtarza, jak niezgrabne językowo wydają mi się niektóre akapity. Przez to jego tekst lubi odbijać się ode mnie, choć jednocześnie ma w sobie coś tak przyjemnego, że z ochotą sięgam po kolejne strony i kolejne tomy. A przez „przyjemne“ należy roz...

Książka o podróży. Szczególnej. Dla czwórki wyjątkowych podróżników, z których każdy potrzebuje uzdrowienia serca oraz pokrzepienia. I pojednania. Musi się spieszyć, bo kawa stygnie.

Piękna opowieść o niezwykłej tokijskiej knajpce Funiculi Funicula, gdzie mimo upału jest chłodno, tylko jeden z wielu zegarów wskazuje właściwą godzinę, jest kilka stolików i krzeseł, ale tylko jedno szczególne, zawsze zajęte przez kobietę w sukience, a kawę leje się ze srebrnego imbryka. Książka, a właściwie cztery opowieści, napisana jest w magiczny sposób. Wprawdzie prostym językiem i bez wielkich emocji, ale wszystkie historie zgłębiają ludzką duszę, poruszają serce czytelnika i podnoszą na duchu. Może trochę naiwna i może podobnie już było, ale co tam...!

Gdybym ja mogła napić się tej kawy, to z kim chciałabym się spotkać? Który błąd naprawić, jakie przemilczane słowa wypowiedzieć? Trudny wybór, bo wybrać można tylko raz. A spotkać się tylko na moment. Zanim wystygnie kawa.

Od „Zanim wystygnie kawa” zaczęłam swoją przygodęz literaturą japońską i totalnie przepadłam, jest to dla mnie totalnie nowy wymiar emocji, dlatego bardzo wyczekiwałam premiery kolejnego tomu.
”Opowieści z kawiarni” podobały mi się jednak delikatnie mniej, ale nadal czułam ogromne wzruszenie podczas czytania. Za duży plus uważam większe skupienie uwagi na historii pracowników kawiarni oraz historii kobiety w białej sukience, której brakowało mi w poprzednim tomie, ale również zgłębienie samego procesu przenoszenia w czasie. Warto wspomnieć, że na samym początku pojawiłą się mapa realcji między bohaterami, co uważam za bardzo pomocne zwłaszcza, żę niektóre imiona są dość podobne i można czasem się pogubić, a mapa pozwala w prosty sposób sprawdzić o kogo chodzi.

Nie potrafię opisać tego, dlaczego te książki mnie tak urzekają. Sam język, ciepły klimat kawiarni i unoszący się zapach parzonej kawy, który wręcz bije z tej książki powodują, że czuję jakby to było moje miejsce, po prostu. Książka jest podzielona na 4 krótkie opowiadania, każde skupia się na innej osobie, innej historii ale wszystkie z nich łączy kawiarnia i jej pracownicy. Te historie są takie realistyczne i wzruszające, a czasami wręcz bolesne, że za każdym razem przeżywam je razem z bohaterami.
Czy można czytać tę książkę bez znajomości pierwszej? Pewnie, że można, tylko myślę, że nie warto psuć sobie wrażeń. Moim zdaniem, jednak lepiej sięgać po nie chronologicznie, ponieważ w tym tomie tak j...

Z reguły, gdy mam wybór, zawsze sięgam po zakończone na jednym tomie historie. Tym razem jednak czekałam na "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" z zapartym tchem. Pokochałam przecież pierwszą część, za jej kameralność, ciepło, prostotę. I wiecie co? Pokochałam też i ten tytuł ☕

Jest coś niewymuszonego w literaturze azjatyckiej, o czym zawsze powtarzam. Prostota z odrobiną magii. W tym przypadku - niezawodny realizm magiczny.

Przyjemny język i nieskomplikowana fabuła, gwarantują sukces i udaną lekturę. Toshikazu Kawaguchi znów przeniósł mnie do zatłoczonego Tokio, gdzie powrót do małej, nieobleganej kawiarni był jak powrót do domu. Do znajomych twarzy, znajomej historii i dobrze znanych zasad. Bo choć wydawać by się mogło, że wiele (jeśli nie wszystko) zostało już powiedziane, tak nowe historie doskonale poszerzają dobrze zapamiętany obraz.

|Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się kim jest tajemnicza kobieta z kawiarni, mam dla Was doskonałą wiadomość - w tej części znajdziecie odpowiedź 🤍|

Podobnie jak poprzednio, z każdym kolejnym opowiadaniem, historia chwytała mnie za serce co raz mocniej. Powoli przyzwyczajałam się do ciągłych powtórzeń i zwielokrotnionego opowiadania zasad. Przyznaję i rozumiem jak męczące może się to wydawać. Ale zrozumiałam, że to właśnie styl autora i przeszłam nad tym do porządku dziennego.

Opowieści z kawiarni wiele wyjaśniają. To nie tylko nowe opowiadania, które wprowadzają do tego hermetyc...

"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to już drugi tom cyklu opowiadań, których akcja rozgrywa się w niezwykłej kawiarni Funiculi Funicula. Tym razem autor zaserwował nam kolejne cztery historie osób, które przeniosły się w czasie. Mamy więc okazję poznać historię mężczyzny, który po śmierci swojego przyjaciela zaopiekował się jego małą córeczką, syna, który nie dotarł na pogrzeb swojej matki, mężczyzny, który nie zdążył poślubić wybranki swojego serca i męża, który nie miał okazji wręczyć urodzinowego prezentu żonie. Wszystkie historie splatają się ze sobą, a łączy je (oprócz chęci przeniesienia się w czasie) postać Kazu- kelnerki w kawiarni, o której możemy dowiedzieć się o wiele więcej faktów niż w pierwszej części. Jej przeszłość zdecydowanie łamie serce i zaskakuje.

Ten tom podobał mi się zdecydowanie bardziej. Mam wrażenie, że autor rozwinął swój warsztat, historie czytało się płynniej, do tego zawierały wiele chwytających za serce cytatów. Pewnie odebrałam go też o wiele lepiej, bo przyzwyczaiłam się już do dość minimalistycznego i wyjątkowego stylu pisania azjatyckich twórców, który różni się od tego, po co sięgam na co dzień. Same historie również okazały się jeszcze bardziej wzruszające, poznaliśmy lepiej bohaterów, ich życie i rozterki, ale też pracowników kawiarni. Cudownie było wrócić do tego miejsca i przekonać się, jak radzą sobie poszczególne postacie!

Tak naprawdę nie było opowiadania, które nie przypadłoby mi do gustu. Każde zos...

"Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" to drugi tom kawiarnianej serii, w której wracamy do Tokio i w niezwykłej kafejce podróżujemy w czasie razem z bohaterami kolejnych opowieści.

Autorowi udało się utrzymać fenomenalny klimat pierwszej części. Obrazy z wnętrza kawiarni jawią się jak żywe przed oczami w trakcie lektury. Subtelne i pełne pięknego języka opisy sprawiały, że zachowałam w pamięci twarze, rozmowy, zapachy i emocje.

A skoro o emocjach mowa... To tych tu zdecydowanie nie brakuje. Podróżom w przeszłość (ale i przyszłość!) towarzyszą żałoba, żal, tęsknota, wyrzuty sumienia, miłość i troska. Brak możliwości zmiany tego, co się zdarzylo sprawia, że tym bardziej silne są uczucia i towarzyszące im przesłania. Obserwując kolejne spotkania zdeterminowanych podróżników, ale i przemycane niemniej interesujące dyskusje i rozterki pracowników kawiarni, czułam zafascynowanie, współczucie i głębokie przywiązanie nawet do drobnych okruchów z ich życia, które miałam okazję poznać.

Kolejne strony przesuwają się błyskawicznie, a opowieść - nawiązując do tytułu - trwa nie więcej, niż wystygnięcie kawy... ewentualnie dwóch. Zostaje natomiast ciepło w sercu, ukojenie i tęskne wyczekiwanie na kolejny powrót do tego kameralnego świata, gdzie niemożliwe staje się możliwym i nie jest ważne jak - ważne jest po co.

Gorąco polecam🥰