Zakładnicy piekła

Pisarz w „Zakładnikach piekła” opisuje swój drugi pobyt w Afganistanie, gdzie jego rola była zgoła odmienna. Śmiem stwierdzić, że na swój sposób lżejsza, a na pewno bezpieczniejsza. I to czuć. Teatr wojny Szymańskiego przeniósł się na relacje z członkami Afgańskiego wojska i mieszkańcami Afganistanu w ogóle. Zostajemy zaznajomieni z ich codziennością, zwyczajami i kulturą, nabieramy bliskości. Czujemy, że wojna nie jest wcale tak daleko, może spotkać każdego z nas. Nie brak w tym oczywiście samej wojny, tragedii którą ze sobą niesie. Różnica polega na tym, że obserwujemy ją nieco z boku. Daje to mnóstwo do myślenia. Autor pokazuje także system zarządzania całym konfliktem od strony NATO w tak zwanej Gwieździe Śmierci (<3). Uwypukla ogrom pracy całego sojuszu, ich poświęcenie i stopień trudności. Nie pozostawia na boku niezrozumiałych, odgórnych decyzji. Omawia i wpłata swój, uzasadniony doświadczeniem, komentarz. Szacunek.

„Zakładnicy piekła” to książka kompletna, przewodnik po kraju pogrążonego w wojnie i braku wizji na lepsze jutro. Mamy szansę poznać jego historię, kulturę, codzienność mieszkańców. Szymański przedstawia ogrom problemów, możliwych rozwiązań i gorzkich wniosków. Bardzo Wam ją polecam i nie mogę się doczekać trzeciej części.

Czytałam od pierwszych stron z zapartym tchem! Na samym początku autor przybliża nam w szybkim wstępie swoje początki w Armii. Książka wypełniona jest historiami ludzi, którzy towarzyszyli mu w Afganistanie oraz emocjami, z którymi musieli się oni mierzyć. Jest poruszająca i mocna! Jedno z najniebezpieczniejszych miejsc na świecie, w którym przyszło mu żyć! Ja mocno podziwiam to poświęcenie i wolę walki, pomocy i przetrwania. Idealna lektura dla każdego, a szczególnie dla osób, które interesuje wojna, wojska i współczesna historia i kultura. Polecam z całego serca.

Niestety nie miałam okazji zapoznania się z pierwszym tomem wspomnień Marcina Szymańskiego, a szkoda. Będę jednak miała na uwadze tę książkę i przy pierwszej sposobności zapewne przeczytam. Trafił do mnie tom drugi czyli Zakładnicy piekła. Niektórzy mogą się dziwić skąd wojna w Afganistanie, misja wojskowa, zjawiła się nagle w kręgu moich zainteresowań. Odpowiedź jest bardzo prosta. Akurat ten temat trochę mnie interesuje ponieważ odrobinę o nim wiem. Mój kuzyn brał udział w kilku misjach i wcale nie tak chętnie, jak mogło by się wydawać o nich opowiada. Stąd wzięła się moja ciekawość i prawdę mówiąc nawet ucieszyłam się z tej książki. Bo w końcu gdzie można się czegoś dowiedzieć, jak nie u źródła.

Zakładnicy piekła to wspomnienia/dziennik pułkownika Marcina Szymańskiego. Nic w tej książce nie jest na pokaz. Nic nie jest podkoloryzowane, ani upiększone. Jak ma być pięknie, to tak jest to pokazane. Gdy mowa o czymś zgoła innym, odpychającym, trudnym, ciężkim to nie spodziewajcie się ubierania tego w ładne łaszki. To nie jest książka, która ma was zachęcać i pokazywać same plusy. Ona mówi prawdę jak faktycznie straszna jest służba wojskowa, zwłaszcza taka z dala od domu, taka w obcym kraju, w kraju trochę dzikim, w Afganistanie.

Zakładnicy piekła opowiadają historię tych, którzy wrócili do Afganistanu. Jeśli komuś może wydać się to dziwne, to niech sięgnie po tę książkę, a ja na zachętę zamieszczam fragment wstę...