Wszystko mam bardziej

Jeżeli gustujecie w reportażach to być może znacie twórczość Pana Jacka Holuba, a jeśli jeszcze nie znacie to nadróbcie koniecznie!

Autor w swoich publikacjach porusza tematy dotykające wielu niełatwych aspektów życia ludzi z różnych grup i przestrzeni społecznych. Najnowsza pozycja „Wszystko mam bardziej. Życie w spektrum autyzmu” przybliża czytelnikom codzienne zmagania osób będących właśnie w spektrum oraz ich rodzin i opiekunów, ale nie tylko ich.

W każdej ze swoich książek Jacek Hołub stara się być cichym, acz ogromnie uważnym słuchaczem i obserwatorem, by dzięki temu móc jak najgłębiej wejść w świat opisywanego środowiska i to właśnie jego przedstawicielom oddać głos.

Nie inaczej jest i tym razem. Na kartach „Wszystko mam bardziej...” poznajemy kilkoro bohaterów, którzy wpuszczają autora do swojego neuroróżnorodnego świata, który, choć dla nas tzw. neurotypowych często wydaje się, kolokwialnie mówiąc, dziwny i nieprzystępny, gdy zdecydujemy się (i będzie nam dane) zajrzeć głębiej zyskujemy spojrzenie, w którym najpierw widać człowieka z jego pasjami, talentami etc., a dopiero potem spektrum, w jakim się znajduje.

Książka ta z całą pewnością przełamuje sporo stereotypów i mitów na temat osób w spektrum, które to schematy przez lata narosły wokół tych osób. Zaznaczyć należy, że autor oddaje głos wielu osobom, wśród których są nie tylko ludzie w spektrum, ale także ich rodzice, partnerzy, psycholodzy, terapeuci, wolontariusze oraz a...

Bez stygmatyzacji, za to z pokładami zrozumienia. Jacek Hołub oddaje głos osobom w spektrum i pozwala im kierować kolejnym reportażem. Powstaje dzięki temu opowieść o wykluczeniu, poczuciu osamotnienia, byciu nierozumianym przez społeczeństwo. Historia o wsparciu bliskich, poczuciu bezpieczeństwa, większym komforcie znajdowania się we własnej skórze. Książka wnikliwa i poruszająca wiele obszarów dotyczących spektrum.

Jako osoba, która trochę już w temacie czytała, której jedna z najbliższych osób jest wysokofuncjonującym autystą, która sama jest nieneurotypowa — jestem wdzięczna autorowi za tę książkę. W „Niegrzeczne“ jedynie prześlizgnął się po temacie, stworzył obraz zbyt ogólny, coś, co bardziej jest uzupełnieniem „Wszystko mam bardziej“ niż reportażem faktycznie ukazującym grupę (wciąż polecam, ale to najsłabsza książka autora). Tym razem jednak nie mam żadnych zastrzeżeń. Na stronach spotykamy autystów w przeróżnym miejscu spektrum, a dzięki temu, że wszyscy mają oficjalną diagnozę, to poznajemy ich przeżycia przed oraz po niej. Daje nam to wgląd w dwa światy emocjonalne, w pełną moc maskowania, które prowadzi do burnoutu, wypalania nierozumianego przez osoby neurotypowe.

Dostrzegam zaledwie jeden minus tytułu. Zabrakło słowniczka, dla osób, które pierwszy raz słyszą o wielu kwestiach. W tekście wszystko zostało wyjaśnione, ale dla wygody warto jest zamieszczać takie dodatki. Niemniej — nie umniejsza to zawartości....

Czy znasz kogoś z diagnozą spektrum autyzmu? Czy uważasz, że jako społeczeństwo jesteśmy świadomi autyzmu?

O tym, dlaczego dorośli decydują się na diagnozę, dlaczego autyzm to nie zawsze supermoce, o codzienności i relacjach Jacek Hołub rozmawia nie tylko z psychologami, ale przede wszystkim z osobami, które o tym, że są w spektrum autyzmu, dowiedziały się już w dorosłym życiu. Bohaterowie reportażu opowiadają o swoich trudnościach w relacjach społecznych, nadwrażliwościach sensorycznych i potrzebach, ale także o związkach, mocnych stronach i pasjach oraz o tym, co daje im ukojenie i szczęście. Autor konfrontuje mity i stereotypy narosłe wokół autyzmu, opisując zmieniające się wciąż postrzeganie neuroróżnorodności.

Mimo, że drogi moje i książek mocno się rozjeżdżają, to czas dla dobrego reportażu znajdę zawsze. Szczególnie, gdy autorem jest nikt inny, jak Jacek Hołub.

W tej pozycji skutecznie nakreśla obraz osób w spektrum autyzmu. Co ważne, lekturę zaczynamy od uświadomienia nam czym autyzm jest. Moim zdaniem, to bardzo ważne w jaki sposób autor zaczął przestawienie tematu.

Zdecydowanie pozycja potrzebna dla naszego społeczeństwa! Uwrażliwia i uświadamia. Jednocześnie, autor w sposób delikatny, ale dosadny przedstawia nam różne oblicza autyzmu. W sposób niezwykle umiejetny podejmuje się tematu niezwykle trudnego.

Bardzo na nią czekałam, a jak...