Wildfire

Przeczytałam. I znów zaliczam książkowego kaca, bo przecież nie ma nic lepszego od Andrews ;)
To jedna z tych książek które mogłyby się nigdy nie kończyć. Romans, sensacja, przygoda i zagadka. Wszystko w idealnych proporcjach, idealnie zmieszane.
Kocham Baylorów, kocham Rogana, kocham Corneliusa. Cicho marzy mi się spin-off z nim w roli głównej ;)

Andrewsowie mają nieziemski dar do tworzenia postaci. Zawsze są to bohaterowie których się lubi i chce się z nimi zaprzyjaźnić (to ci z jasnej strony mocy) albo chce się ich udusić, czytać o śmierci w męczarni (tu dla odmiany ciemna strona). Trafiają się też takie perełki że w zasadzie to dekapitacja mile widziana, ale... Intrygują. Tu mowa o niejakiej Victorii Tremaine (zawsze jak czytam to nazwisko widzę Macochę Kopciuszka...). Jest to wiedźma, zła baba, ale ma w sobie coś takiego że nie życzę jej do końca źle i mam nadzieję że się nawróci. Mimo że się pewnie nie nawróci.

No i nie sposób nie wspomnieć o tym jak to pięknie państwo autorostwo potrafią pisać o miłości. Wszelakiej. Tej romantycznej, która góry przenosi (dosłownie) i kruszy mury, która cenniejsza jest od życia. O tej rodzicielskiej, ale nie tylko, bo i między kuzynostwem czy rodzeństwem. Jeśli przyjaźń uznamy za odmianę miłości to to też potrafią.

Chcę jeszcze. Podobno ma być jeszcze jeden tom za niewiadomoile, ale coś mi tam w zapasach od Andrews zostało. Będzie czym ocierać łzy i koić tęsknotę :P

Oczywiście polecam, bardzo...