Wciąż żyję

Wciąż jeszcze pamiętam wrażenia po lekturze debiutu Autorki #podążajzamotylem a za mną emocje po drugim tomie i jest ich jeszcze więcej.

Życie Iry płynie spokojnym rytmem, nosi ona w sobie swoje demony, ale nauczyła się z nimi żyć. Wszystko się zmienia gdy nabiera podejrzeń, że w Helsinkach pojawił się seryjny morderca i zaczął zabijać.

#marttakaukonen wie jak wzbudzić w czytelniku emocje! Do tego doskonale wie jak podrzucać mu mylne tropy. Dzięki temu zabawa w #ktojestzły nie jest łatwa.

Styl pisania daje przyjemność z czytania. Nie ma tu nadmiaru słów, za to z jest dobra warstwa psychologiczna. Wchodzimy w najczarniejsze zakamarki ludzkiego umysły i zdajemy sobie sprawę, że w każdym widzimy zło.
Książka warta przeczytania

Minęły 4 lata od wydarzeń z pierwszej części, czyli"Podążaj za motylem".Iramieszka z ojcem i razem z nim zaczyna pracę w gazecie"HelsinginAviisi". Śledzą policyjne doniesienia i piszą krótkie notatki o zgonach.
Iręzaczynają niepokoić niektóre zgony. Uważa, że to nie byływypadki, za jakie zostały uznane. Czy w mieście grasuje seryjny morderca? Czy może przezIręprzemawiają dawne traumy?

KerttuLeppänenjest nadkomisarzem w helsińskiej policji. Zbliża się do emerytury. W jej ręce trafia dziennik seryjnego mordercy. Jej ostatnim zadaniem jest jego ujęcie.

Debiutancka powieśćMarttyKaukonen"Podążaj za motylem"była rewelacyjna. Dlatego do książki"Wciąż żyję"podeszłam, mając spore oczekiwania. Czy autorce udało się im sprostać?

Bardzo lubię powieści z narracją wieloosobową i tu właśnie z taką mamy do czynienia. Wydarzenia poznajemy z perspektywy trzech bohaterów:Iry, jej ojca Arto orazKerttu. Fabuła wciąga, chociaż na początku musiałam sobie przypomnieć wydarzenia z pierwszej części. Rozdziały są krótkie, więc książkę czyta się błyskawicznie.
Akcja toczy się swoim tempem. Przez większość czasu zadawałam sobie pytanie"co tu się dzieje?". Dopiero z czasem kolejne zaczyna się rozumieć, co może tu być grane. Jednak i tak na zakończenie czytelnik pozostaje zostawiony z pytaniem"Co tu się wydarzyło?".

Fabuła jest mocno pokręcona, ale według mnie w pozytywnym sensie. Trudno mi napisać coś więcej bez spojlerów, dlatego zachęcam do lektury. Warto...

„Wciąż żyję” to kontynuacja wciągającego fińskiego thrillera psychologicznego „Podążaj za motylem” autorstwa Martty Kaukonen, w którym poznajemy dalsze losy Iry i Arto, córki i ojca, którzy łączą siły jako dziennikarze kryminalni.

Wydarzenia śledzimy z perspektywy trójki głównych bohaterów, prócz Iry i Arto, mamy jeszcze szefową helsińskiej jednostki ds. brutalnych przestępstw, Kerttu Leppänen, która będąc tuż przed emeryturą, pragnie doprowadzić do końca kilka nierozwiązanych spraw.

Ira i Arto wciąż walczą ze swoimi demonami, jednak teraz mogą liczyć na wzajemne wsparcie. Łącząca ich więź jest niezwykle złożona, silna i nierozerwalna.
Pozostaję pod wrażeniem znajomości ludzkiej psychiki, którą prezentuje Kaukonen, dzięki niej postacie są zróżnicowane i niezgłębione, a skompilowane relacje między nimi dodają całości smaczku.
Wciąż będę marudzić nad zbyt wolnym tempem akcji, choć nagłe jej zwroty, stanowiły swego rodzaju wynagrodzenie. Pierwszy tom zrobił na mnie zdecydowanie większe wrażenie, zachwycił swą odmiennością, świeżością, nowym spojrzeniem na gatunek, jakim jest thriller psychologiczny, tutaj mi tego zabrakło. Może wciąż było inaczej ale zbyt płasko i statycznie.

Wydawnictwo Czarna Owca słynie z dobrych thrillerów psychologicznych. Ich najnowsza propozycja, prosto od Martty Kaukonen to drugi tom cyklu - od razu zaznaczę, ja pierwszego nie czytałam i szczerze nie wiem jak to wpłynęło na odbiór tej powieści.

Wydarzenia poznajemy z trzech różnych punktów widzenia. Trzy narracje, trójka bohaterów, trochę specyficzny język. Początek sprawiał mi trudności, nie mogłam się wkręcić, a że to krótka powieść, to czasu na zwiększenie akcji nie było za dużo. Trochę mnie irytowała maniera bohaterów, którzy wiedzą co się wydarzy. I odczuwałam ogromny chaos, co niestety żadnym plusem tek książki nie było. Co do zakończenia, niby zaskoczyło, niby coś się wydarzyło, ale jakoś tak przeczytałam całość bez zaangażowania.

Spodziewałam się czegoś innego, lepszego, bardziej zaprzątającego myśli. A wyszło bardzo średnio. Może gdybym zaczęła od pierwszego tomu, ten wypadł by lepiej?