Warleggan

"Prawdziwą miarą charakteru i wartości jest zachowanie zgodne z własnymi poglądami, bez przywiązywania wagi do sztucznych konwenansów, które akceptują ludzie aspirujący do wyższej pozycji społecznej." (str. 144)

Kolejny rok spędzony z rodziną Poldarków, niezbyt dla nich szczęśliwy i miejscowymi ziemianami, utrzymującymi coraz rzadsze kontakty ze sobą.
Pech prześladujący Rossa nie opuszcza go. Nowa kopalniana inwestycja okazuje się fiaskiem. Widmo bankructwa, niespłacone długi dołują go. Był dumnym i honorowym człowiekiem i to właśnie duma nie pozwalała mu się zwrócić o pożyczkę do przyjaciół. Życie, które go nie oszczędzało dało mu w końcu do zrozumienia, że karmił się złudzeniami. Często ryzykował i przegrywał. Widmo katastrofy wciąż się przybliżało lub oddalało, ale wciąż tkwiło na horyzoncie. A na dodatek jeden nieprzemyślany postępek zburzył małżeńskie szczęście. Zaufanie, które zniknęło między kochającymi się ludźmi po zdradzie jednego z nich. Wiara w drugiego człowieka legła w gruzach.

"Nikt nie może uniknąć konsekwencji swoich postępków." (str.107)

Mimo, że szczęście nie zawsze im sprzyjało, osiągnęli coś w życiu. Po złych dniach nastawały dobre, po smutkach radość. Ich wróg też przysparzał im kłopotów.
Sympatyczna postać lekarza, lojalnego w stosunku do przyjaciół. Blaski i cienie jego zawodu. Jego rozterki miłosne. Był wyrozumiały w stosunku do innych, lecz nie wobec siebie. Poświęcił swoje szczęście dla ratowania bliskich mu o...

Najlepsza z dotychczasowych części, bohaterowie bardziej ludzcy i jakby bardziej współcześni nam, choć nadal tkwimy w Kornwalii w XVIII wieku. Ta część z Warlegganem na pierwszym planie. To obok szlachetnego i przewidywalnego, jak dotąd, Rossa najbardziej intrygująca mnie męska postać. Ileż samozaparcia musiał mieć w sobie ten mężczyzna, jak wielką wiarę w siebie i ile konsekwencji. Dąży do nie najszlachetniejszego celu powoli i uparcie. Widzę jego mroczne strony, ale równocześnie podziwiam i kibicuję mu. Rossowi i Demelzie autor nie daje odetchnąć. Cały czas wikła ich w nowe afery i emocjonalne huśtawki. Ross już nie taki szlachetny, a Demelza nie taka kryształowa. Przekonują się na własnej skórze, że zapomnieć o pierwszej miłości jest bardzo trudno, a odpłacanie komuś pięknym za nadobne nie zawsze przynosi ukojenie. W tle wielka historia, we Francji wrze, na miejscu kopalnie, przemyt, bieda, a Kornwalia trwa, jak zawsze wietrzna i urocza. Na tej części autor planował zakończyć sagę. Całe szczęście, że tego nie zrobił.
Połowa moich koleżanek jest zachwycona sagą. Druga połowa nie - bo jej nie przeczytała. Jak je przekonać?

Tę część czytało mi się zdecydowanie lepiej niż poprzednio. Lubię tego autora właśnie za ten styl pisania. Podczas czytania bardzo irytowało mnie zachowanie Rossa. Jestem bardzo ciekawa jak dalej potoczą się losy Demelzy i Rossa.

Trochę draznila mnie postawa głównego bohatera, ale cóż prawo autora. Choć bez tych jego rozterek emocjonalnych książka była by nudna. A z całą pewnością nie jest. Dzieje się w każdym tomie dużo, a bohaterowie poboczni świetnie wypełniają fabułę powieści. Polecam, tak jak poprzednie części.