Opinia na temat książki Urwisko

Jeżeli pierwszy bądź kolejny tom z cyklu zrobi na mnie pozytywne wrażenie, staram się nie sięgać po kolejne tomy z serii, by uniknąć rywalizacji między częściami w podsumowaniu rocznym. Tym razem zrobiłam wyjątek i za kilka tygodni mój wybór przyprawi mnie o mocny ból głowy, bo zarówno Wiatrołomy, jak i Urwisko to dwie równe sobie części, a każda zachwyca czymś innym. Która ostatecznie zajmie wyższe miejsce? Sama jestem ciekawa.
Maleńka Zuzia, którą matka zostawiła w nagrzanym samochodzie, umiera. Kobieta po przeżytym załamaniu nerwowym, kiedy wydaje się, że odzyskała równowagę, znika bez śladu. Po latach bydgoski zespół Archiwum X wraca do sprawy zaginięcia kobiety. W trakcie trwania śledztwa Maria Herman i Olgierd Borewicz trafiają na coś, co rzuca nowe światło na śmierć małej dziewczynki. Co odkryją śledczy?
Bardzo trudno jest mi przetrawić to, co przeczytałam. Wydawało mi się, że jestem przygotowana na wszystko. I nawet kiedy pod koniec domyślałam się rozwiązania, to byłam przekonana, że udźwignę prawdę. Nie udało się. Nie potrafię przejść do porządku dziennego po tym, z czym przyszło mi się w tej powieści zmierzyć. Mimo iż samo prowadzenie sprawy nie zwaliło mnie z nóg, bo to nie o to tym razem chodziło, to emocjonalnie zostałam rozłożona na łopatki. Jak można? Jak w ogóle ktoś mógł? Dlaczego? Naprzemienne czuję rozpacz, złość, współczucie i żal. Choć ta sprawa zakończyła się tak, a nie inaczej, rozwiązanie nie przyniosło ulgi. W takim przypadku żadne rozwiązanie by jej nie przyniosło. Ode mnie 10/10.