To jedno lato

Książka doskonale opisująca nadmorskie krajobrazy i klimat. Wprowadzająca czytelnika w stan rozmarzenia. Sprawiająca, że chciałoby się tam być i dotykać stopami gorącego piasku, czuć letni nadmorski powiew wiatru na twarzy. Idealna lekka lektura na wiosenne i letnie dni. Luka, która jest główną bohaterką początkowo nie daje się lubić. Jej wyniosłość i samolubność w stosunku do innych ludzi jest wkurzająca. Jej późniejsza przemiana powoduje ścisk serca a łzy napływają do oczu.
„To jedno lato” to moja pierwsza przeczytana książka autorstwa Doroty Mili i zdecydowanie nie ostatnia.

Czy jedno lato może przewartościować całe dotychczasowe życie? Mówi się, że są zdarzenia, które zmieniają wszystko. Jednak w praktyce nie jest to tak łatwa rzecz. W grę wchodzą przyzwyczajenia, utarte schematy, do których już przywykliśmy i za którymi ślepo podążamy. W końcu nawyków które weszły w krew trudno się wyzbyć nawet gdy sytuacja wymusza na nas zmiany. Lecz czy to co do tej pory było priorytetem może okazać się zupełnie nieważne w świetle nowych odkryć? Czy można nie znać siebie samego i swoich prawdziwych pragnień, będąc ślepo pogrążonym w codziennej pogoni? Czy można wmówić sobie czego się chce tak przekonująco, że zaczniemy w to wierzyć i zagłuszymy potrzeby serca? By poznać odpowiedzi na te pytania należy wyruszyć w podróż do Dźwirzyna, które zapewni nam niezapomnianą przygodę.

Lukrecja, a właściwie Luka, bo tylko w takiej formie akceptuje swoje imię, nie jest typową bohaterką książki. Egoistyczna do granic możliwości, tak niemożebnie zapatrzona w siebie i swoje potrzeby, że trudno to ująć w słowa. Wsiąkła w warszawski świat i trudno jej się nawet przyznać, że pochodzi z małego nadmorskiego miasteczka, które w myślach określą wsią i nie chce mieć z nią nic wspólnego. O rodzinie z resztą też przypomina sobie jedynie gdy potrzebuje kolejnego przelewu. Pracuje jako doradca klienta w banku, a zachowuje się tak jakby była samą panią prezes. Choć szczerze nie znosi swojej pracy, klientów i współpracowników to zachowuje pozory, które pokazują jak ważna je...

Luka po nieudanym związku postanawia odpocząć od stolicy i pojechać na urlop do rodzinnego Dźwirzyna. Musi w końcu stworzyć nowy plan na życie, a ten powinien uwzględnić ślub z bogatym mężczyzną, który zapewni jej dostatnie życie. Lukrecja myśli tylko i wyłącznie o sobie. Tą snobką zaczyna interesować się Hubert, kierowca busa. Jest dla niego wyzwaniem, bowiem Hubert to pewny siebie przystojniak. Co wyjdzie z takiego połączenia?

Jedno jest pewne – głównej bohaterki nie da się lubić. Będzie Was denerwować, wkurzać, irytować i wzbudzać tylko i wyłącznie negatywne emocje. Ta dziewczyna jest tak bardzo zapatrzona w siebie i tak bardzo dba tylko o swój interes, że to głowa mała. Sam fakt, że szuka bogacza, którego chciałaby usidlić, nie napawa optymizmem. Normalnie pewnie rzuciłabym książką w kąt, ale byłam szczerze zainteresowana, jak potoczy się jej historia. Zwłaszcza, że Hubert to nie taki typowy przystojniak. Owszem, z początku może nie traktuje poważnie tej znajomości, ale to naprawdę dobry, pomocny facet.

Luka niejednokrotnie Was zaskoczy i to niestety, ale w negatywnym znaczeniu tego słowa. Dziewczyna przechodzi samą siebie i do tej pory nie mogę zrozumieć tego, jak tak bardzo można myśleć tylko i wyłącznie o sobie, raniąc też najbliższych, mając w nosie ich dobro. Aż do tej pory mam ochotę na nią warczeć :D

Może i to trudna postać, ale muszę przyznać, że całość naprawdę mi się podobała. Może właśnie dlatego,...