The One

Niestety ponownie jestem zmuszona to napisać : Gdybym miała oceniać „The one” jako osobną książkę oceniłabym ją na 6-7, jednak powinnam ją oceniać na tle „Rywalek” i „Elity”, więc cóż chyba zmuszona jestem dać jej 8/10. Nie jesteś światem, ale jesteś tym, co sprawia, że ten świat jest dobry. Bez ciebie wciąż żyję, ale to wszystko co jestem w stanie robić. W elicie pozostało już tylko cztery dziewczęta, później dwie, nie każda z nich kocha Maxona, nie każda z nich jest tutaj dla niego, ale i on nie kocha każdej z nich. Jednak to jest już czas na podjęcie właściwego wyboru, tyle, że to wybór na całe życie. Już nigdy nie będzie mógł zmienić tej decyzji, a więc kogo wybrać? No i co by tu teraz napisać? Mamy, nie uwierzycie, AKCJĘ! I to nie przez chwilę, przez całą książkę! Naprawdę akcja gna na łeb na szyję i nie zatrzymuje się nawet na sekundę, chociaż czasem by mogła, to i tak chwała jej za to, że jest! America w końcu wie kogo kocha, tylko o zgrozo nic nie mówi, uważa, że to on pierwszy powinien to powiedzieć. Szkoda, że nie wie, iż mężczyźni nie są jasnowidzami, ale bywa. W każdym bądź razie mam wrażenie, że bohaterka dojrzała. Chociaż się w końcu zdecydowała, co nie oznacza, że nie odstawia szopek nie-bożonarodzeniowych. Zadziwia swoim zachowaniem godnym królewny i cały czas stawia dzielnie czoło królowi, nie zawsze mając wsparcie Maxona. A cóż z nim? Mhm...Maxon pogrywa sobie z Americą, odgrywa się chyba za to co ona robiła wcześniej. Kocha ją i to bez wątpienia, ale jest g...

Akcja niesamowicie się tutaj rozwinęła. Początkowo akcja jest lekko przewidywalna, lecz końcówka nadrabia wszystko. Do ostatniej strony nie wiedziałam jakie będzie rozwiązanie tej sprawy. Sama postać Ameriki, podobała mi się o wiele bardziej niż w poprzednich częściach. Nie była ona już tak głupiutka i naiwna, była świadoma konsekwencji swoich celów. Bardzo podobały mi się wątki związane z rebeliantami. Momentami były one zaskakujące i mrożące krew w żyłach. Czytało się szybko, bezproblemowo, czekam na czwarty tom!

Moja bardzo subiektywna opinia (Czasami człowiek musi, inaczej się udusi):

Zostanę pewnie zlinczowana przez fanki, ale 3 tom to już tylko śmieszna bajeczka o księciu Dupku i masochistycznym Kopciuszku.

No, nawet nieźle napisana , lekko i płynnie się czyta, dopracowana. Jeśli idzie o opowiedzianą historię, to uczucia mam niejednoznaczne – najpierw się złościłam, jak można znosić takie traktowanie i zabiegać o miłość chłopaczka bawiącego się uczuciami zadurzonych dziewczyn, potem rozśmieszyło mnie zakończenie - Maxon zimny jak lodowiec, bezlitosny, w końcu został zdradzony – przecież jego America oparła ramiona na piersi gwardzisty, dawnego przyjaciela!. Wielkie rozstanie - Americo masz odejść z klasą - wynoś się, nie rób scen. To Kriss będzie jedyną… bla, bla, bla. A niedługo potem: oddam za ciebie życie, musisz żyć, jesteś – Ami – moją najdroższą, jedyną, wymarzoną! O Kriss – najdroższej, słodkiej, wycałowywanej niejednokrotnie dziwnie błyskawicznie zapomniał?

Jakiś niezrównoważony? Normalnie „Moda na sukces” odcinek 12 465.

America straciła dużo mojej sympatii zabiegając o uczucia tego dupka Maxona.

„– Powiedziałeś, że mi nie ufasz. Dopiero co dla zabawy upokorzyłeś mnie, a wczoraj powiedziałeś tak naprawdę, że trzeba się mnie wstydzić. Kilka godzin temu sugestia, żebyś się ze mną ożenił, doprowadziła cię do furii. Wybacz mi, jeśli nie czuję się zbyt pewnie w naszym związku.”
ZWIĄZKU!? O jakim związku ona mówi?! Ami jes...

Doszłam do finału historii Maxona i Ami. Szybko, bo ciekawość pchała mnie z siłą perszerona, ale nie mogę powiedzieć, że jest to dzieło wybitne.

Pierwszy tom był zaskakujący, drugi lekko sztampowy. Trzeci... Z jednej strony to ciąg dalszy uczuciowej sinusoidy, z drugiej lekka nuta sensacji i rozlew krwi. I śmierć.
Zdecydowanie za dużo umierania i jak jeszcze niektóre ofiary naprawdę rozumiem, tak dwie z nich - pani Cass, pani się rozhulała. Niepotrzebnie. Bo jedna z nich to sztuczne wydłużenie książki, oraz brak pomysłu jak inaczej, sprytniej Ami mogła odkryć pewną tajemnicę.

Odkryć, dobre sobie. Podana jej została na tacy, bo mimo wszelkich znaków na niebie i ziemi nie zauważyła.
A podobno ona taka mądra, sprytna itd. Tu w nią zwątpiłam.

Maxon mnie zirytował w pewnej chwili koszmarnie. Ami irytowała w wielu. Właściwie oboje sobie robili pod górę i rzucali kłody pod nogi, a odrobina dobrej woli z obu stron załatwiłaby całą książkę w epilogu do tomu drugiego. No albo jakiejś zgrabnej połówki zwanej dodatkiem.
Jedynie Aspen w całym tym burdlu był wierny sobie i nie kręcił.

Dobrze się bawiłam z tą serią. Jest to bardzo niewymagająca ale jednocześnie miła lektura, zwłaszcza na chwile, gdy naprawdę nie chce się myśleć i skupiać. Pewnie nastolatki znajdują w tym więcej, ale w końcu do nich adresowana jest Selekcja ;)

Przeczytawszy wszystkie, postanawiam dodać opinię tutaj, przy ostatniej, bo dużo tego razem nie będzie, ponieważ nie mam za bardzo o czym pisać. Czytadło, ot co. I do tego płytkie na wszystkich płaszczyznach. Mam nadzieję, że dzisiejsze dziewczyny mają trochę oleju w głowie, i że nie będą się tą serią fascynować.