The King

No i przeczytałam. Znacznie później niż planowałam, głównie z powodu braku czasu, bo chęci miałam duże, a i lektura zachęcała do poświęcenia czasu. Ale widać tak musiało być.
W sumie nie powiem nic odkrywczego. Niewiele więcej niż powiedziałam w przypadku „chłopaków”.
Ale i tak chodzi głównie o to, że podobało mi się. Nawet bardzo.
Było kilka momentów, których celem było schwytanie czytelnika za serce i moim zdaniem znakomicie to się udało. Cała sprawa z dzieckiem Ghroma, zajściem Beth w ciążę, ich „przepychanki” okołopoczęciowe, które i tak prowadzą do wniosku, że kochają się jak niewiele innych par (niekoniecznie z tego cyklu). Jeśli ktokolwiek, kiedykolwiek miałby jakiekolwiek wątpliwości, to teraz już ich nie powinien mieć. Każde z nich jest gotowe zrezygnować z ważnych dla siebie rzeczy, ale żadne nie jest w stanie zrezygnować ze wspólnego bycia.
Bardzo smutny środek opowieści o Soli i Assaila. Bardzo. I jedyne co mnie trzyma przy zdrowych zmysłach w tej opowieści, to wyciągnięte od Aniołka jej zakończenie. Trez chyba jednak pozostanie przegranym.
Ponownie mamy wiele smutku. Chyba nawet więcej niż w przypadku „chłopaków” pojawia się rezygnacja i zmęczenie bohaterów. I choć końcówka jest piękna, i nawet jeśli zbyt słodka, t znakomicie dopisuje historię Ghroma jako Króla, a także niezależność władcy i jego potomka.
Całość bardzo umiejętnie dopełnia historia rodziców Ghroma. Tez smutna, pełna bólu i zemsty, ale chwała, że dopisana jedynie do momentu ...

Znowu super książka. Wielu bohaterów i ich losy:)