Lover At Last

Miałam bardzo długą przerwę w czytaniu Bractwa. Części wydane u nas przeczytałam dawno temu niemal za jednym zamachem bibliotecznym. Potem kupiłam całość na papierku. Rok później zaczęłam sobie przypominać i utknęłam chyba w czwartej części. Coś mi nie pasowała, coś zgrzytało. Potem wszyscy dowiedzieli się, co autorka zgotowała Thorowi i odeszła mi ochota na kontynuację.
Nie ukrywam, że Thor był zdecydowanie czynnikiem osłabiającym moją miłość do tej serii. I nie, oczywiście, że teraz też nie przeczytałam jego części. Po zasięgnięciu wiedzy u źródła, uznałam, że trudno, najwyżej będę miała luki, ale Thora nie będę czytać. Nie przeczytałam, żyję i nie planuję nadrabiania zaległości.
Muszę jednak przyznać, że układ między Khill’em a Blay’em też mnie jakoś nie motywował do czytania, bo o ile wiedziałam (bo chyba każdy wiedział), że i tak ich historia będzie miała wielkie HEA, to droga do niego akurat mi nie do końca pasowała. Saxton mierził mnie bardzo i nawet nie mogłam mu współczuć kiedy został sam. Chwała, że po rozpadzie związku nie odszedł, ale chyba wolałabym, aby przemykał gdzieś tam w tle, niż wskakiwał na pierwszy plan.
Ale przeczytałam i bardzo się cieszę, nie tylko ze względu na znajomość dalszych losów Braci.
W sumie z ciekawością odkryłam, że nie wszystko co przedwstępnie wydawało mi się mało smaczne, takim się okazało. Wiele spraw, głównie w kontaktach męsko-męskich mnie zaskoczyło. I nawet nie chodzi o same sceny płomienne, bo te przerabiałam we wc...