W ilustrowanym przez Teresę Wilbik opowiadaniu „Święty krokodyl” przedstawiona została wieś Paga, usytuowana w Ghanie prawdopodobnie w okresie bezpośrednio pokolonialnym (sugerują to wzmianki o skautowskich zastępach „Pionierów Ghańskich”).
Głównym bohaterem utworu jest tytułowy krokodyl. Korabiewicz ukazuje gada jako zwierzę stare, sprytne, współczujące, dobrotliwe, żyjące spokojnie w symbiozie z ptakami i hipopotami, nawykłe do gawęd i pomocy cierpiącym. Afrykańczycy scharakteryzowani zostali dwuwymiarowo: jako podstępni i okrutni myśliwi, przedstawiciele wspólnot koczowniczych, niedbający o przyrodę (wypalanie traw, bezwzględne łowy na zwierzęta) oraz spokojne, osiadłe wspólnoty, egzystujące w harmonii z naturą.
Głównym bohaterem utworu jest tytułowy krokodyl. Korabiewicz ukazuje gada jako zwierzę stare, sprytne, współczujące, dobrotliwe, żyjące spokojnie w symbiozie z ptakami i hipopotami, nawykłe do gawęd i pomocy cierpiącym. Afrykańczycy scharakteryzowani zostali dwuwymiarowo: jako podstępni i okrutni myśliwi, przedstawiciele wspólnot koczowniczych, niedbający o przyrodę (wypalanie traw, bezwzględne łowy na zwierzęta) oraz spokojne, osiadłe wspólnoty, egzystujące w harmonii z naturą.