Strupki

Paulina Jóźwik
7.9 /10
Ocena 7.9 na 10 możliwych
Na podstawie 13 ocen kanapowiczów
Strupki
Popraw tę książkę | Dodaj inne wydanie
7.9 /10
Ocena 7.9 na 10 możliwych
Na podstawie 13 ocen kanapowiczów

Opis

 CZY MOŻNA POZOSTAĆ SOBĄ, GDY KTOŚ BLISKI STRACI PAMIĘĆ I ZAPOMNI, KIM JESTEŚMY?

Hanna Maj żyła po cichu, a jej życie skończyło się na długo przed śmiercią. Choroba sprawiła, że przestała rozpoznawać żyjących, za to coraz częściej odwiedzali ją zmarli. Pola wraca do rodzinnego domu dzień przed pogrzebem babki. Chce odzyskać wspomnienia, które straciła Hanna. Wchodzi w pamięć jak w pokutę. Co stało się z bratem babki, który pewnego dnia zniknął? Skąd w siostrze Hanny tyle złości i goryczy? Czy Pola zdoła odkryć to, o czym wszyscy w rodzinie milczą? 
Data wydania: 2019-12-09
ISBN: 978-83-240-7020-6, 9788324070206
Wydawnictwo: Znak literanova
Seria: Proza.pl
Stron: 256
dodana przez: Justyna_K

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Moja Biblioteczka

Już przeczytana? Jak ją oceniasz?

Recenzje

Metaforą wspomnienia pisane

WYBÓR REDAKCJI
8.01.2020

Są takie książki, są takie historie, które trafiają do nas bardziej niż byśmy chcieli, niż byśmy się spodziewali. Takie, które pokazują, że każdy z nas ma w sobie jakieś ukryte drzwi, przez które sączy się coś, co stale wraca i stale mąci myśli. Odkąd zobaczyłam zapowiedź "Strupków" Pauliny Jóźwik miałam przeczucie, które mówiło mi, że to będzie p... Recenzja książki Strupki

@pod_lasem_czytane@pod_lasem_czytane × 10

Podróż w głąb własnych emocji!

24.08.2020

Często zdarza się, że odbieram książki bez zbędnych szumów. Potrafię nabrać dystansu, nawet jeśli tematyka jest ciężka i ma odbicie w moim życiu prywatnym. Potrafię ocenić je na chłodno, opisać uczciwie jak wartościowa jest to lektura dla innych. W przypadku tej książki nie potrafię tego zrobić. Paulina Jóźwik pokonała mnie na kilku płaszczyznac... Recenzja książki Strupki

@kachna.janisz@kachna.janisz × 2

Strupki

9.04.2021

Pamięć tworzy nas samych. Jednym z elementów tożsamości jest relacja z osobami, które są nam bliskie oraz miejsca, które znamy i są z nami związane. "Dom to miejsce, gdzie pachnie powrotami. Gdzie ktoś pyta, dokąd idziesz i kiedy wrócisz". Gdy tracimy pamięć to tracimy również poczucie bezpieczeństwa. Nie do końca doceniamy ten dar, dar pamięci. T... Recenzja książki Strupki

Moja opinia o książce

Opinie i dyskusje

@ksiazka_w_pigulce
@ksiazka_w_pigulce
2020-08-22
9 /10
Przeczytane

Nie ocenię tej książki obiektywnie, bo raz, że została mi polecona przez osobę, z którą dzielimy podobne gusta, a dwa: tak mocno się utożsamiam z treścią, iż trudno tutaj krytykować. Gdybym zaczęła krytykować "Strupki", czułabym jakbym krytykowała samą siebie za coś, z czego powinnam być dumna. Na pewno Paulina Jóźwik powinna być dumna ze swojego dzieła.

"Strupki" nie porwie galopującą treścią, mrożącą krew w żyłach tajemnicą, nie porwie również rozbudowaną akcją.
To powrót do czasów dzieciństwa wielu z nas. To wieś, gdzie pod jabłonią leżą "papierówki", echem roznosi się dźwięk pracy przy żniwach, a wieczorem na poparzoną skórę babcia nakłada kwaśne mleko jednocześnie z czułością ścierając z górnej wargi pianę z tegoż świeżo wydojonego przed momentem wypitego napoju, o jakiego smaku można dziś jedynie pomarzyć.

"Strupki" wpędza w nostalgię za starą, polską wsią; za wielopokoleniową tradycją oraz delikatnie przełamuje bariery ukazując, że choć życie biegnie ku mecie - warto czasem zwolnić, wrócić do korzeni i spojrzeć na naszych przodków, którzy są malarzami naszych wspomnień.

× 4 | Komentarze (1) | link |
KA
@Kama_19
2021-04-05
7 /10
Przeczytane

Dom z czasów dzieciństwa często zostawiamy za sobą wyjeżdżając na studia a po nich rozpoczynając pracę. Zapuszczamy korzenie w innym miejscu, jednak często wracamy do swoich najbliższych, o których nie sposób zapomnieć.

Nasza bohaterka Pola wraca na wieś aby wziąć udział w pogrzebie babci, która ją oraz jej siostrę Irenę wychowywała. Ich rodzice zostawili dzieci u babci i wyjechali do pracy zagranicę. Później ich mama umarła a ojciec wcale nie myślał o powrocie w rodzinne strony i przejęciu opieki nad dziećmi.
Po wyjeździe na studia Pola niezbyt często odwiedzała dom rodzinny,opiekę nad babcią borykającą się z Alzheimerem pozostawiając na barkach swej siostry Ireny. Dziewczyny bardzo się od siebie różniły, lecz łączyła je samotność i żadna nie ułożyła sobie życia prywatnego.

Tak już jest, że śmierć osoby najbliższej z jednej strony scala rodzinę w smutku, z drugiej zaś ożywia wspomnienia. Pola odkrywa rodzinne tajemnicę, o których wszyscy milczą i ma okazję inaczej spojrzeć na wiele spraw z przeszłości. Chwil przeżytych obojętnie czy są one dobre czy też złe nie można wymazać gumką ze swojej pamięci i o nich zapomnieć.
Muszę przyznać, że książka ta ma w sobie coś co urzeka. Z jednej strony mamy Polę, która nie mogąc pogodzić się z chorobą babci ucieka i się od niej zupełnie odsuwa, z drugiej strony mamy jej siostrę Irenę, która stoi przy babci w tych trudnych chwilach i jest dla niej opoką. Dwie siostry, a jakże różne charaktery.
Akcja opowi...

| link |
@Evita
2023-03-21
7 /10
Przeczytane Kindle 2023
@miriady
@miriady
2022-08-28
7 /10
Przeczytane Przeczytane w 2022
@donka
2022-06-30
6 /10
Przeczytane
AN
@Ania_
2022-05-21
4 /10
Przeczytane Literatura piękna Literatura polska Wypożyczone z biblioteki
@monika.sadowska
2021-04-09
9 /10
Przeczytane
@kachna.janisz
@kachna.janisz
2020-08-24
9 /10
Przeczytane
@Beksinska
2020-06-16
9 /10
Przeczytane
@boguslawpiotr12
2020-06-13
10 /10
Przeczytane
KA
@kasiakopka1
2020-02-14
9 /10
@DZIKA_BESTIA
2022-05-28
8 /10
Przeczytane różne polskie Twórca godny obserwacji
@pod_lasem_czytane
@pod_lasem_czytane
2020-01-08
8 /10
Przeczytane

Cytaty z książki

Nie znam Boga ani ludzi, ale wiem, że są tacy, co żyją i umierają po cichu. Cichą śmierć miała moja babka Hanna. Cichą śmierć miał jej brat Stefan. W ciszę zamienialiśmy nasze rozmowy. W milczenie wkładaliśmy to, co nas najbardziej bolało. Po cichu kochaliśmy tych, którzy byli nam przeznaczeni. Sprawy załatwialiśmy tak, żeby nikt przypadkiem nie usłyszał.
Próbowałam patrzeć mu w oczy. Uciekał. Gadał o robocie. Kręcił się na schodach i niecierpliwił. Kim dla Ciebie jestem? - Objęłam nogi i podciągnęłam kolana pod brodę.
Jeszcze nie wiem. Może wszystkim?
Potrzebowałam wtedy innych słów.
Dodaj cytat
© 2007 - 2024 nakanapie.pl