Siostry. O nadużyciach w żeńskich klasztorach

Smutna prawda o instytucji zakonów żeńskich. Z zewnątrz pobielone mury, wewnątrz przemoc i zgnilizna moralna.

Bardzo ciekawa i potrzebna pozycja. Nigdy nie uważałam, że zakonnice mają lekkie życie, ta książka poraz kolejny pokazała mi, że jest zdecydowanie gorzej niż mi się wydawało. Poniżanie, molestowanie, depresje, cierpienie w samotności, ciągłe zakazy.. robienie wszystkiego dla Boga, bo Bóg tak chciał.. dramat..
Kary i pokuta za okruszki na talerzu? za odsłonięcie kostek czy przedramion? Bo od zawsze tak było i trzeba to kontynuować... Monika Białkowska przeprowadziła rozmowę z kilkoma byłymi zakonnicami które po przejściu przez piekło zrzuciły habit.

„Kto kocha, ma prawo oczekiwać szacunku i czułości dla swojej miłości, a nie testowania, ile z tej miłości udźwignie”

Nigdy nie uważałam, że życie zakonne jest mlekiem i miodem płynące. Ta książka pokazała mi, że za murami zakonów jest zdecydowanie gorzej niż mi się wydawało… Nigdy nie wiesz co się dzieje za zamkniętymi drzwiami. Cierpienie, poniżanie, a w niektórych zakonach wręcz odczłowieczanie. I to wszystko w imię Pana Boga, bo Bóg tak chce.
Dziewczyny wstępują do zakonów wierząc, że mają misję, że będą służyć Panu Bogu, będą bliżej Niego, a spotyka je życie na jakie nikt nie zasługuje…
Poważnie? Odkryte kostki, za dużo okruszków na talerzu? Podłoga myta nie tak, jak Bóg chce więc pokuta za karę?
Reportaż przedstawiony w bardzo dobrej formie, dobrze się czyta, autorka daje się „wygadać” swoim rozmówczyniom, nic nie narzuca.
Myślę, że opowieści tych kobiet są niezwykle, skłaniają do refleksji. A książka powinna być wstępem do publicznej dyskusji czy nadal tak to powinno wyglądać. To, że życie toczyło się w taki sposób 100 czy 200 lat temu na pewno powinno być głównym argumentem, żeby tak samo wyglądało w XXI wieku?

Mając potrzebę jakiś silniejszych wrażeń sięgnęłam po książkę Moniki Białkowskiej
„SIOSTRY, o nadużyciach w żeńskich klasztorach”.

Jako dziecko jeździłam na kolonie z ramienia Oazy Dzieci Bożych. Żaden z kleryków, którzy z nami jeździli nie dotrwał do święceń, nie został księdzem.
Spodziewałam się, ze i tutaj pojawią się takie przypadki.

Ponieważ jednak sięgając po książki nie czytam opisów, nie przygotowałam się na to co przyjdzie mi poznać.

Jedenaście odważnych kobiet postanowiło podzielić się z nami swoimi przeżyciami z klasztorów.
I choć od lat wiemy że kościół święty nie jest i sam papież za wiele przeprosił to takiej dawki
Okrucieństwa
Molestowania
Złośliwości
Podłości
Odarcia z godności
Pozbawienia człowieczeństwa
Nigdy wcześniej nie czytałam..

Nie ma tutaj co się rozwodzić, przeczytajcie bo zmieni was w środku na długo. Autorka całkowicie skupia się na „ofiarach” nie zaburzając obrazu swoim osądem co postrzegam za wielką sztukę :)
Bez znaczenia w co wierzycie, i co o zasadach kościoła myślicie, sięgnijcie po tę książkę.

Tutaj idealnie zrozumiecie co znaczy
Człowiek, człowiekowi wilkiem.

Z ciekawością zagłębiłam się w temat polskich klasztorów. Poznajemy historie kobiet, które opuściły zakony i wróciły do świeckiego życia. Jak można się łatwo domyślić ich opowieści nie będą pozytywne wobec polskich kościołów. Trzeba nastawić się na różne dziwactwa, zasady i klasztorne codzienności, które wydają się być nie do wytrzymania. A wszystko to: Dla woli Bożej...