Serce w listopadzie

Wielki pokazowy dom, a w nim ojciec, dumny pan domu, matka dbająca o dom, ogród i o to, aby ogrodnik miał dogodne godziny pracy, syn patrzący na świat przez lornetkę, dwie stare ciotki, każda ze swoimi głupotkami w Glowie i trzy siostry. Najstarsza osiemnastoletnia Lorna odkrywa świat emocji i uczuć, dotyku w ramionach być może przyszłego narzeczonego i czegoś nieokreślonego pod spojrzeniem chłopca kuchennego Jensa. A potem niemal standardowo: dwoje młodych ludzi, szalona miłość, jej konsekwencje, a potem HEA może nie tak wybuchowa jak można by się spodziewać po historii, ale mocno osadzona w pisarstwie Spencer.
Niestety nie udało mi się polubić Lorny. Denerwowała mnie od samego początku, razem ze swoją pewnością, stawianiem na swoim, łamaniem zasad, jakby w pełni świadomie i celowo wchodziła tam gdzie niebezpiecznie, z zadziorną nadzieją, że nic jej się nie stanie. Młodziutka, uparta, głupiutka. Bardzo, bardzo długo, a nawet nie wiem czy nie nadal, nie umiała przekonać mnie do swojej miłości do Jansa. Cały czas z tyłu głowy dzwoniło mi, że to swoisty pokaz jej niezależności, że możliwość „kochania” w skrytości kuchennego chłopca, albo próba robienia czegoś zakazanego pod czujnym okiem rodziny. Potem też nie było lepiej, a kiedy postanowiła chyba rzeczywiście po raz pierwszy postawić na swoim i zatrzymać dziecko, świat wystąpił przeciwko niej. Chyba rzeczywiście po raz pierwszy zobaczyła czym jest strata. A potem dołożyła się tylko rozmowa z Jensem i Lorna stosunkowo szyb...