Sen śmiertelników

"Sen śmiertelników" to ten typ powieści, który nielicznym czytelnikom da do myślenia, a gdzie reszta raczej będzie w trakcie lektury przysypiać. I jeśli dla kogoś stanowi pierwsze zetknięcie z Autorem, to może zniechęcić do dalszych poszukiwać Jego książek.
Oczywiście ta książka jest odmienna w charakterze od tego, co przeczytałam na początku swej przygody z Chattam'em (Trylogia Zła), bardziej podobna do ostatniej z jaką miałam do czynienia, czyli "Niech będzie wola twoja". Autor dalej zgłębia mechanizmy zła, pokazując świat przez pryzmat egoistów, szaleńców i zwyrodnialców. Jednak w przypadku "Snu śmiertelników" po raz pierwszy nie spotkamy się z opisem brutalności, znęcania się nad ofiarami, czy innymi ekstremalnymi poczynaniami ze strony psychopaty. Treść skupia się na psychologicznych wynurzeniach oraz momentami nużącym filozofowaniu narratora, który nie ma całkiem poukładanego świata wewnętrznego. Pierre to egoista, cynik, przeżywający stany depresyjne. Cała fabuła stanowi relację z jego życia odnoszącą się do sprawy, w jakiej staje się podejrzanym. Maluje przed oficerem policji wszystko to, co ostatnio zdarzyło się w jego życiu, by uwolnić się od zarzutów, ale nie wypada to wiarygodnie w oczach słuchającego. Na miejscu policjanta może być każdy, kto czyta słowa Pierr'a i stara się rozsądzić dane zajście, ale wszystko jest dość mgliste i ostatecznie niejednoznaczne. Końcówka coraz bardziej przypomina senną marę. Można się zastanawiać, czy to wszystko odbyło się napr...