Rzeka przeznaczenia

Rzeka przeznaczenia jawi mi się jako nieprzerwane pasmo nieszczęść, niepowodzeń i złych rzeczy, które teoretycznie mogą człowieka spotkać, a tutaj wręcz atakują co kilka kartek. W lekkim nadmiarze.
Miałam przesyt.
Bardzo mocno nakreśleni bohaterowie – albo biali, albo czarni. Czarny, czarny charakter niszczący wszystko i wszystkich dookoła w imię swojej niepohamowanej żądzy. Zdrada, której konsekwencje bohaterowie ponoszą kiedy „prawie” o niej zapomnieli. Nie do końca pasuje mi taki podział. Wolę niekiedy te szarości i półcienie.
Rzeka przeznaczenia to historia o ludziach, ich pokręconych losach i konsekwencjach rozważnych, ale nie i nierozważnych czynów sprzed lat. O tym, że kiedy serce zabije do tego jedynego/jedynej to nawet jeśli świat stanie na przeszkodzie, można go pokonać.
To klasyczny choć mocno rozbudowany romans, toczący się wokół jednej bohaterki, która wzbudza namiętne uczucia wśród męskiej populacji pewnego Australijskiego miasteczka. Kogo wybierze? Kogo będzie mogła wybrać? Kto zmusi ją do wyboru?
Bywało przewidywalnie. Nie ze wszystkim, a przynajmniej nie dla mnie, ale sporo wydarzeń można było mniej lub bardziej przewidzieć.
Ogólnie, muszę przyznać, że mnie książka nie powaliła na kolana. Duża objętościowo, nawet w treści obszerna, niosła jednak za sobą stosunkowo niewiele interesujących momentów. Trochę pewnie przysłużyła się ta przewidywalność i niekiedy jednowymiarowość bohaterów. I choć czytało się ją bardzo szybko, kiedy ją odkład...