Szept wiatru

Na początku mojej przygody z tą książką męczyłam się z nią i dłużyła mi się. Nie lubię jednak zostawiać rozpoczętej książki więc czytałam dalej łudząc się, że mnie wciągnie. I tak się stało. W pewnej chwili nie mogłam się już oderwać od niej. Chociaż domyślałam się jej zakończenia to chciałam wiedzieć w jaki sposób zagadka się wyjaśni. Czy można bezkarnie przywłaszczyć czyjąś tożsamość? Czy łatwo wcielić się w nową rolę? Czy można taką kradzież wybaczyć? Sprawdźcie sami.

Po lekturze "Pod płonącym niebem" Elizabeth Haran spodziewałam się, że lektura powieści "Szept wiatru" dostarczy mi podobnych emocji. Niestety tak się nie stało... Mam wrażenie, że autorka lubi powielać schematy, co czyni książkę dużo mniej interesującą.

W tej powieści również mamy rozpieszczoną, naburmuszoną panienkę z dobrego domu, z bogatej rodziny, przyzwyczajoną do spełniania jej wszelkich zachcianek. Na skutek nieprzewidzianych okoliczności - zatonięcia statku u wybrzeży Wyspy Kangura w Australii Amelia Divine - jedna z dwóch ocalałych pasażerek, dorosła już pannica, zostaje poddana próbie własnego charakteru. Pozbawiona życia w luksusie musi przystosować się do nowych okoliczności. Wymaga się od niej pomocy przy dzieciach i wykonywania prac domowych, o których wcześniej nie miała pojęcia. I właśnie tu, na farmie położonej na wysokim, skalistym klifie Wyspy Kangura w Australii, z dala od cywilizacji, Amelia przechodzi prawdziwą metamorfozę. Ujawnia się druga, jasna, strona jej natury. Z rozkapryszonej, niemiłej osoby staje się mądrą i wartościową kobietą, która z poprzednią Amelią nie ma w zasadzie nic wspólnego. Dochodzi do tego amnezja, której bohaterka nabawiła się po uderzeniu w głowę oraz pomyłka, której nie sposób wyjaśnić bez poznania prawdziwej tożsamości dziewczyny.
Ze wspomnianej katastrofy statku uratowana zostaje także Sara Jones, więźniarka, która ma odbyć resztę kary pracując na farmie. Kobieta, widząc w utracie pamięci swojej współtowarzyszki...