Rzeczy, których nie wyrzuciłem

Zależało mi, żeby przeczytać tę książkę-pożegnanie ze zmarłą matką napisane bez ckliwości. Najbardziej mi zależało, żeby nie było ckliwie, co wydawało mi się trudne do osiągnięcia zważywszy temat. Autorowi udało się uniknąć pułapek sentymentalizmu. To cenię. Podobały mi się szczególnie początkowe rozdziały - było w nich dużo śladów matki, czułam jej odmienność od typowych matek i specyficzną więź z autorem. Zazdrościłam mu. Współ-czułam dylematów - czego się pozbyć, a co za wszelką cenę zachować. Urzekł mnie ten fragment:
"Biblioteki są zapisami naszych czytelniczych porażek. Jak mało w nich książek, które naprawdę nam się podobały. Jeszcze mniej takich, które podobają nam się przy kolejnej lekturze. Większość to pamiątki po ludziach, którymi chcieliśmy być. Których udawaliśmy. Których braliśmy za siebie."
Jednak druga część książki rozmyła się, odebrałam ją jak dopisaną na siłę. Mimo to, nie żałuję.

Malutka książeczka, lecz pełna emocji. Dowcipna, szczera, nie ckliwa, lecz poruszająca. Wspomnienie o matce, nietuzinkowej kobiecie, historia jej życia zapisana rzeczami. Też znam takie kobiety: inteligentne, sarkastyczne, bezkompromisowe, nieznoszące patosu, lecz wrażliwe i po ludzku porządne. Są już wszystkie na emeryturze...
Ci, którzy stracili swoich rodziców wiedzą, ze to jest właśnie TAK. Prawdziwe do bólu. Pozdrowienia dla pana Marcina.

Książka „Rzeczy, których nie wyrzuciłem” jest zbiorem esejów poświęconych matce autora. Marcin Wicha, bo o nim owa, po jej śmierci musiał uporządkować jej mieszkanie i zdecydować, co zostanie, a co zostanie wyrzucone. Właśnie ta sytuacja była punktem wyjścia do odbycia (nie)sentymentalnej (bo matka nie znosiła sentymentalizmu) podróży. Wspomnienia stają się podstawą do napisania książki. Podejmuje ona tematy żydowskiej tożsamości, peerelowskiej codzienności, rodziny oraz żałoby.
Autor zadaje pytanie: co pozostaje po śmierci bliskiej osoby? Jest to opis pożegnania ze zmarłą matką, która nadal żyje w przedmiotach, które pozostawiła. Tematyka jest naprawdę trudna, bo przecież pisanie o śmierci nigdy nie należy do łatwych. Autor jednak nie słodzi i może się okaać, że wcale nie polubimy opisu matki, który został przez niego wykreowany.
Pierwsze, co doceniłam w tej książce, była jej minimalistyczna okładka. W środku jest podobnie: oszczędny styl. Krótkie, urwane zdania. W książce są wyczuwalne emocje i uczucia, ale…
Właśnie, ale co? Wiem, że ta książka podoba się wielu osobom. Jednak ja z ogromną trudnością ją skończyłam. Autor opisuje różne historie związane ze swoja matką. Często, ale nie zawsze jest w nich główną bohaterką. Każdy z rozdziałów opisuje coś innego, są pozornie ze sobą niezwiązane, ale tworzą całość, która do mnie po prostu nie przemówiła. Brakowało mi w tej książce czegoś takiego, co mogłoby mnie przy niej utrzymać na dłużej.
Powiem Wam, że mam prob...

Książka polecana niemalże przez wszystkich, a mi się nie spodobała. Na dodatek nie wzbudziła we mnie żadnych emocji, a postać matki była tak niesympatyczna, że wręcz odpychająca. Podobały mi się tylko rozdziały o książkach (zwłaszcza o "Emmie" Jane Austen), bo sama jestem książkoholikiem i mam setki książek. "Rzeczy, których nie wyrzuciłem" czyta się lekko i szybko i właściwie to są dla mnie jedyne zalety tej lektury.