Rok magicznego myślenia

Świetna książka, choć bardzo ciężka w odbiorze, nie tylko ze względu na tematykę, ale i na sposób "podania" tematu. Bo nie jest to żaden poradnik, jak przeżyć żałobę, ale jej osobisty zapis. Pełno tu intymnych wspomnień, całość jest mocno chaotyczna, co doskonale oddaje ducha Didion z tamtego trudnego dla niej czasu. Książka tym bardziej wartościowa, bo jak zauważa sama autorka, śmierć i żałoba we współczesnych czasach zostały wymazane ze sfery publicznej, są w niej niepożądane.

* J. Didion, Rok magicznego myślenia, Grupa Wydawnicza Relacja, Warszawa 2021, s. 88.

Hmm.

To była bolesna książka, autorka w doskonały sposób oddała poczucie pustki.

Joan zaczyna opowieść od dnia, kiedy jej świat legł w gruzach, gdy zmarł jej mąż. Z zaskoczenia, dzień jak dzień, wspólny posiłek i nagle go nie ma.

Potem przeprowadza nas przez więcej szczegółów tamtego czasu, prowadzi dalej pokazując jak musiała zmagać się z ciężkim stanem zdrowotnym swojej córki.

Cały czas jednak towarzyszy nam milczący krzyk rozpaczy. Naprawdę, świetnie przedstawiła swoje uczucia, ledwo zaczynałam lekturę i od razu przepadałam w tym natłoku emocji, że aż tworzył emocjonalną pustkę.

Nie przyjmowała do wiadomości, zapominała się, skupiała się na milionie nieistotnych szczegółów (rozgadanie), rozpaczała, nie mogła złapać tchu. Przebłyski wszystkiego. Ciężko dojść do siebie po stracie, to nie trwa tygodnia czy miesiąc, to trwa już do końca.

Ta książka nie uczy nas tego jak to zrobi, jedynie pokazuje co to znaczy, może częściowo przygotowuje, ale... czy do takiego przeżycia da się przygotować?

Świetna lektura, mnie chwyciła za serce.

To moja pierwsza książka Joanny Didion. Czytałam ją dzięki pani z biblioteki, która mi ją zaoferowała a sprawiła, że chętnie przeczytałabym również jej inne książki. Jak na razie obejrzałam tylko film nakręcony na podstawie powieści jej męża, którą wspomina w książce a czyta ją po jego śmierci, by stwierdzić, że została dobrze napisana. Obydwoje napisali scenariusz do tego filmu. Książka jak na razie jeszcze nie została u nas wydana, a szkoda.
W "Roku magicznego myślenia" Joanna Didion dzieli się swoimi odczuciami związanymi z nagłym odejściem męża, wchodzeniem w żałobę i jej przeżywaniem, w sytuacji, gdy musi się dodatkowo zmagać z poważnymi problemami zdrowotnymi córki. Didion powraca w nim myślami do wspólnie spędzonego życia, relacji w ich małżeństwie. A przede wszystkim opowiada o tym czasie, który nastąpił zaraz po jego śmierci, której długo nie przyjmowała do wiadomości, do roku, w którym się żegnała ze zmarłym, jak i ze wspólną przeszłością, a który to rok nazwała właśnie rokiem magicznego myślenia.

Książka pobudza do refleksji nad kondycją życia, nad jego kruchością. Co przewija się w książce poprzez powracanie pisarki do momentu niespodziewanej śmierci męża, ale również poprzez przywoływanie z pamięci innych śmierci, równie nagłych i nieprzewidzianych.

Polecam.

"Żal po stracie, kiedy nadchodzi, zupełnie nie przypomina tego, czego się spodziewaliśmy. Żal po stracie jest inny. Nie jest daleki. Nadchodzi w postaci fal, paroksyzmów, nagłych napadów lęku, od których uginają się nogi.."

"Wiem, czemu staramy się utrzymać zmarłych przy życiu:staramy się ich utrzymać przy życiu, żeby ich zatrzymać przy sobie. Wiem też, że jeśli mamy żyć sami, nadchodzi chwila, kiedy musimy uwolnić zmarłych, pozwolić im odejść, pozostać zmarłymi. Pozwolić im się stać fotografią na stole. Pozwolić im się stać nazwiskiem na rachunku powierniczym. Wypuścić ich z objęć pod wodą. Ta wiedza w najmniejszym stopniu nie ułatwia wypuszczenia go z objęć."

"Rok magicznego myślenia"Joan Didion to rzecz szczególna, ta książka to osobiste zapiski autorki, powstałe w czasie żałoby po śmierci męża i podczas niespodziewanej choroby córki. Wybitna amerykańska dziennikarka dzieli się w swoich dziennikach tym najbardziej granicznym doświadczeniom - analizując własne uczucia i reakcje, a jej piękna i precyzyjna narracja dotyka uniwersalnego znaczenia tych przeżyć.

Mam wrażenie, że wspomnienia i eseje Didion sporządza przede wszystkim dla siebie samej, być może zapisywanie pomagało jej określić swój nowy, nieoczekiwany stan. Autorka tkwi w swoistym momencie zawieszenia, niezrozumienia i niezgody, jeszcze w szoku roztrząsa ostatnie chwile, słowa, ten ostatni wspólny czas. Analizując własne uczucia i r...