Rigor

Szesnaście twarzy koszmaru.

Martwi ludzie spadają z nieba a kanibal pracuje w kostnicy. Ziemia uległa zlodowaceniu a wybuch w Czarnobylu stworzył zupełnie nowe organizmy.

Łukasz Śmigiel nie boi się sięgać po mitologie i nie boi się podróżować w czasie. Można przenosić się z nim z kontynentu na kontynent, a różnorodność bohaterów nie pozwala się nudzić. Dzieje się wiele i dzieje się różnie. Tym razem nie dostajemy tyle gore (jak w zbiorze „Daemon"), a pojawia się więcej fikcji wszelakiej z jedynie posmakiem horroru. Są tutaj elementy kryminału, fantastyki czy science-fiction. Bardzo dużo science-fiction z dodatkiem horroru. Tworzy to literacki misz-masz, w którym trudno szukać porządku. Po każdym opowiadaniu najlepiej wziąć głęboki oddech, by dopiero po chwili przejść do kolejnego stworzonego przez autora świata.

Nie ważne, o czym Śmigiel pisze, zawsze robi to dobrze. W całym zbiorze nie znalazło się opowiadanie, które nie podobało mi się wcale, a w tak obszernym zbiorowisku różności to niespotykane. Nie znalazło się jednak też nic, co na długo zapadnie w pamięć. Teksty były dobre, ale nic ponad ten poziom. Lektura więc nie osiada na duszy, ale pozwala miło spędzić czas w towarzystwie dobrze wykreowanych historii z pogranicza horroru i science-fiction. Horroru i masy innych gatunków. Osobiście Śmigiela czytać lubię i czytać będę.