Przez ciemne zwierciadło

'' Był sobie kiedyś facet , który przez cały dzień nie robił nic innego tylko wytrząsał z włosów owady . Lekarz powiedział mu że we włosach nic nie ma...'', to pierwsze zdanie tej książki . Zaczyna się intrygująco prawda ? Dałam jej sześć gwiazdek , zawierzając autorowi że to co opisał jest wiarygodne i miarodajne jeśli chodzi o skutki w postaci degradacji umysłowej i cielesnej tych co w jego powieści raczyli się Substancją A , tudzież innymi używkami . Natomiast ocena byłaby o wiele większa gdyby autor na tym poprzestał . Gdyby nie próbował , tłumaczyć , usprawiedliwiać , ba , nawet w jakiś sposób '' wybielać '' swoich bohaterów . Dzieje się tak w treści samej powieści , jak i w '' Od autora ''. Teksty typu '' nikt stąd nie miał łatwego życia '', bądź usiłowanie przekonania czytelnika , że przecież biedna , nieświadoma małolata która wybierze się na imprezkę do klubu , łatwo może paść ofiarą wstrętnego , bezlitosnego dilera , który to diler wrzuci jej do piwa narkotyki , by sobie z niej uczynić przyszłą klientkę wręcz mnie zniesmaczają . Na końcu książki w '' Od autora '' , pisarz pisze '' To opowieść o ludziach którzy zostali ukarani o wiele za surowo , chcieli tylko mile spędzać czas '' . '' Zażywanie narkotyków nie jest chorobą , lecz decyzją (...) błędem w ocenie sytuacji '' . Cóż , za swoje decyzje i błędy każdy ponosi swoją osobistą odpowiedzialność , to normalne , po co więc te tłumaczenia ? i jeszcze na koniec lista osób , znajomych autora z których większość , ...

„Ja jestem postacią występującą w tej powieści. Jestem samą tą powieścią.”
Książka która mimo że dzieje się w przyszłości jest mocno zakorzeniona w przeszłości pisarza. Jest to ważna, bardzo osobista książka autora, która jest swoistym epitafium dla przyjaciół. Historia ludzi, którzy wybrali świat narkotyków, mimo że zdawali sobie sprawę jak to się może skończyć. Możemy nie tylko obserwować, ale wniknąć w ich umysł. Wstrząsająca, wiarygodna, boleśnie prawdziwa bez warstwy moralizatorskiej.
Dla mnie była to wstrząsająca lektura. Gorąco polecam.

Philip Dick napisał na tyle dużo powieści i opowiadań, że spokojnie będę je sobie dawkował latami. Zwłaszcza, że nie da się moim zdaniem czytać ich seriami. Dawno temu próbowałem, na szczęście ograniczony zasobami bibliotecznymi, i to jednak karkołomne zadanie.

Ma to tę dobrą stronę, że wciąż i wciąż można go odkrywać.

Przez ciemne zwierciadło zaczyna się genialną sceną, w której nie wiemy, czy to wizja narkotyczna, urojenia schizofrenika, czy jeszcze coś innego. Krytycy uznają, że książka jest w dużej mierze inspirowana własnymi przeżyciami i doświadczeniami autora, z okresu nadużywania narkotyków i alkoholu do tego dochodzą podejrzenia, że Dick był chory na schizofrenię. Atmosfera oddana przez niego, jest niesłychanie wiarygodna i plastyczna. Momentami nie sposób, nie mieć skojarzeń z Obłędem Jerzego Krzysztonia, choć to zupełnie inna kategoria. Cztery lata temu po lekturze Pory deszczów braci Strugackich, napisałem, że piłem z Rosjanami, a “gdyby zamiast dżinu i wódki były jakieś narkotyki, to do popijawy dołączyłby się Philip Dick.” Nie znałem wtedy Przez ciemne zwierciadło. No i jest. Dołączył. Z wizjami, paranojami, podejrzeniami, a wszystko w na wpół rzeczywistym świecie innych narkomanów.

[...]
całość:
...